Iemand op Grindr vist naar mijn geliefde positie. Ben ik nou meer een top of een bottom? Tja.. Moet ik nu een seksueel wenselijk antwoord geven of zal ik eens eerlijk zijn? Zal ik durven te bekennen dat ik geen van beide, en eigenlijk.. van de vanille ben?

Ik krijg het verzoek een jongen in zijn gezicht te slaan. Mijn zuinige klap blijkt hem te laf, te slap. Het moet harder en nogmaals harder. Hoewel ik best graag fysiek ben, doet het me pijn om hem te slaan. Ik kan genieten van wat slapstick, maar dit gaat me te ver. Ik moet opnieuw onderkennen.. dat ik meer van de vanille ben.

Sloom, saai, zoetsappig, wee en van enig avontuur gespeend, dat zijn de vooroordelen die je over je heen gestort krijgt als je aangeeft van vanilleseks te houden. Het is niet meer dan een karikatuur, een neerbuigend en patriarchaal oordeel van anderen.

Vanille heeft de naam voorspelbaar te zijn en simpel. Als smaak is het de meest gangbare, doch wie dit beaamt, heeft waarschijnlijk nog nooit de ware vanille mogen proeven. Echte, niet synthetische vanille is afkomstig van de peulen van een kostbare klimorchidee, en is vele malen verfijnder dat het chemische vanilline dat gemakshalve in zoveel voedingsmiddelen en parfums wordt geplempt.

Voor iemand wiens smaakpapillen murw zijn, doet vanille waarschijnlijk weinig. Hetzelfde geldt voor iemand die seksueel afgestompt is. Vanille waarderen vereist het om kwetsbaar, sensitief en ontvankelijk te durven zijn. Dat is juist niet iedereen gegeven. Het is immers gebruikelijker een weg van cynisme en lompheid te bewandelen dan een van meer tederheid.

Laten we elkaar geen mietje noemen. Vanillefobie is eigenlijk net zo normatief en ongewenst als sletvrees. Laat iedereen daarom onbeschroomd en met volle teugen genieten, van en in iedere gedroomde of gewenste smaak!

[Deze tekst werd zaterdag 9 februari 2019 voorgelezen in het kader van de rubriek “Moedig Voorwaarts” binnen aflevering 67 van het radioprogramma Kulti Kulti]