Schiedam, een paar maanden geleden. Met ons leesclubje De Boekennichtjes hadden we net een bespreking achter de rug. We besloten de dag smakelijk af te sluiten in een lokaal Thais restaurant.

Gezessen liepen we naar binnen, waar we meteen luidruchtig werden begroet door de eigenaresse: een Thaise van een jaar of veertig, die ons eerst indringend aankeek, en ons toen op een uitbundige maar ook bazige wijze een plek toebedeelde.

Een tikje overdonderd bekeken we de kaart. Zij bleef ondertussen honderduit praten – over pittig eten, Nederlanders, en vooral: dat we wél moesten betalen!

Als toch vrij introvert mens vond ik haar bemoeizucht lastig. Was ze zo van zichzelf? Overwerkt? Baalde ze soms van ons?

Toen de drankjes kwamen, had ze een verrassing. De anderen kregen allemaal een blauw rietje. Ik kreeg een roze.

“Voor jou,” zei ze lachend, “want zij zijn mannen… en jij toch eigenlijk niet?”

Ik voelde mijn wangen gloeien. Was dit een onhandige grap? Onversneden haat? Zag ze me aan voor een ladyboy?

Kennelijk kwam ik, tussen die andere minstens zo homoseksuele mannen, toch als het meest feminien over. Zonder dat ik me daarvan bewust was, moet ik iets uitgestraald hebben – was het via dat restje nagellak misschien? Mijn geverfde haar of zoetbloemige parfum? Mijn intonatie?

Ik had het weg kunnen lachen, kwaad kunnen worden, iets beledigends terug kunnen roepen, maar trok slechts mijn wenkbrauwen omhoog, alsof ik wilde zeggen: Bitch, please. En ergens wist ik meteen: ik was in de kern eigenlijk niet beledigd. Misschien was dat wel de grootste verrassing.

Tijdens de werkelijk zalige maaltijd, ging het me dagen. Ik hoorde hoe de gastvrouw aan de lopende band pittige uitspraken bleef doen, waarvan de meest schokkende richting vaste klanten bleken te gaan, die het nog wisten te waarderen ook. Haar botte manier van doen bleek geen pestgedrag, maar eerder stand-up comedy, een spontane roast.

Dat ze met mij een grap durfde te maken, was dus geen lompheid, maar scherpzinnigheid. Ze zag wie ik was. En ze raakte precies het randje.

Bij het afscheid bedankte ik haar alsnog. Voor het eten. En voor het roze rietje..

[Deze tekst is ook te beluisteren binnen aflevering 139 van Kulti Kulti, uitgezonden: zaterdag 12 april 2025]