De afgelopen MTV Video Music Awards leverden een indringende introductie op. Singer-songwriter Conan Gray (1998), bekend uit de indie-scene, betrad het internationale erepodium van de popmuziek met een Shakespeariaans tafereel. Hij zong zijn single Vodka Cranberry te midden van een bloemenzee en een tombe, waar hij afscheid nam van het lichaam van zijn geliefde. Er was een tedere hand op het hart, een verscheurende hoge F5 en een slok van een giftig ogende vloeistof. Het meest bijzondere: zijn geliefde was een andere jongeman. Bijgestaan door vriend en acteur Corey Fogelmanis belichaamde deze scène het tragische eind van een verboden relatie, van Romeo en Julius.

Onlangs verscheen Gray’s vierde album Wishbone, zijn meest queere verzameling songs tot nu toe. Voor de oplettende luisteraar waren er eerder al wel signalen, maar deze waren meestal bedekt of bewust vaag gehouden. Denk aan de song Heather, waarin hij een verlangen bezingt zonder een geslacht te benoemen. Op zijn debuut Kid Krow (2020) behandelt hij in The Story wél een gay relatie, maar dan buiten zijn eigen ervaring om:

“And when I was younger
I knew a boy and a boy
Best friends with each other
But always wished they were more
’Cause they loved one another
But never discovered
’Cause they were too afraid of what they’d say
Moved to different states”

Conan heeft zich ondertussen, in zijn lyriek en in interviews, laten kennen als iemand die wars is van labels en zijn privéleven gescheiden houdt van zijn muziek. Toch is hij van meet af aan de archetypische buitenstaander: de verlegen jongen uit een gebroken gezin met een alcoholistische vader, half Iers-Amerikaans, half Japans, die vanuit zijn slaapkamer liedjes en verhalen de wereld instuurt via YouTube.

Met Wishbone wordt het onbestemde smachten explicieter. Een drieluik van videoclips toont Conan stoeiend, verstrengeld en zoenend met de eerder genoemde Corey Fogelmanis. Samen vertellen ze een roze liefdessaga van passie, jaloezie en latere desillusie.

De meeste songs op het album lijken te zijn geworteld in dezelfde prille liefdeservaringen. In Actor bezingt hij een geliefde die zijn gevoelens verbergt en hetero speelt. In Romeo klinkt de bittere constatering slechts “een experiment” te zijn geweest voor die ander. En My World is zowel een afrekening als een uitroep van zelfbeschikking:

“So, you can keep drinking and living a lie
And talking all low when you’re out with the guys
Doesn’t matter to me, it won’t affect my life
’Cause I don’t care anymore

But why?
It’s my world and it’s my life
It’s my girl and it’s my guy
I’ll kiss ’em if I might like
I don’t have you in mind”

Muzikaal grijpt de productie terug naar de jaren ’90. De slepende gitaren en britpoppy instrumentatie doen denken aan Oasis, en soms lijkt hij met zijn melancholische snik The Cranberries tot leven te wekken.

Zijn zang blijft herkenbaar jongensachtig: soms lieflijk hoog, soms spottend nonchalant à la Beck, maar altijd mooi gedoseerd. Een hoogtepunt is Nauseous, waarin hij pijnlijk eerlijk, soms fluisterend, zijn angst verklankt om een geliefde te durven vertrouwen:

“Too trusting and loving, depending and kind
Behind every kiss is a jaw that could bite
And maybe that’s why I feel safe with bad guys
Because when they hurt me, I won’t be surprised

Your love is a threat and I’m nauseous
Scares me to death, how I want it
Not common sense, but I’m haunted
By people who’ve left, so you scare me to death
Yeah, you scare me”

Het gehele album is te beluisteren hier op Spotify of hier op Youtube.

Deze column is ook te beluisteren binnen aflevering 143 van Kulti Kulti, uitgezonden: zaterdag 13 september 2025