Ik loop over de Jan Schaeferbrug, verbeten mijn overtollige kilo’s en de droevige beelden van het wereldnieuws weg te stampen. De avond is gevallen, en ik mijmer over het “gelul waarin niet gewoond” kan worden. Dan zie ik voor me een groepje jongeren, fietsend op de voetgangersstrook. Ze blowen, lachen, en dragen een speaker met zich mee. Ze zijn uitgelaten, vol verwachting van een of ander feest.

Mijn pas stokt. Ze fietsen zo langzaam dat ik ga zwalken. Zal ik er iets van zeggen? Zal ik zo onopvallend mogelijk op het fietspad gaan lopen om door te kunnen? Ik besluit “sorry” te mompelen en me door het groepje jongens heen te wurmen, en dus op het voetpad te blijven. Ze kijken verrast, maar wijken niet echt. Als ik ze passeer hoor ik ze smalende geluiden uitstoten.

Hoe neutraal ik ook probeer over te komen, ze herkennen in mijn tred dat ik geen heteroman ben, en dat moet bespot worden. Hoewel ze niet ronduit schelden, proef ik de minachting in het primitieve gejoel. Het voelt alsof de brug ineens van glas is geworden.

Als het trappetje zich aandient, buig ik snel af, maar kom ineens bijna ten val. Mijn ene veter blijkt losgegaan. Heeft een van de jongens misschien op mijn veter getrapt om me te doen struikelen?

Verhit ploeter ik door, blij dat ik ze heb afgeschud. Ik denk aan wat ik las in Maurits de Bruijns “Man maakt stuk” en over het GGD-onderzoek dat uit schijnt te wijzen dat onder Amsterdamse jongeren de acceptatie van LGBT+ers in korte tijd van 63 naar 43 procent is gedaald.

Mijn woede versnelt mijn gang over het Java-eiland, maar ook daar word ik gehinderd. Een felle jonge hond, een mastiff, rent naar me toe en gromt vervaarlijk. Ruikt hij of zij mijn cortisol, mijn ketonen, mijn zwakte, mijn angst?

Het beest springt tegen me op, en ik doe verwoede pogingen het rustig te krijgen. Geen baas of bazinnetje in zicht.

Dan besef ik dat ikzelf rustiger moet worden. Dieper ademen, spieren ontspannen.. Pas als ik inwendig die spanning los kan laten, laat de hond me ook los.

Thuisgekomen, neem ik dan een lange, warme douche.

[Deze tekst is ook te beluisteren binnen aflevering 129 van Kulti Kulti, uitgezonden: zaterdag 8 juni 2024]