Met de melodieën van Omar Apollo dansend in mijn oor, de warme gloed van wijn in mijn buik en mijn ogen gericht op een oneindig punt in de duisternis, dool ik met een toch verrassend vastberaden tred door de nachtelijke straten van Amsterdam, op weg naar huis. Plotseling dringt een stem door de magische klanken heen: “Hallo! Herken je me niet meer? Loop je me nou klakkeloos voorbij?”

Twee grote bruine ogen kijken me doordringend aan. Daar staat hij, onmiskenbaar. Die ietwat verlegen jongen die ooit met me flirtte in de Trut. Dezelfde jongen die me later nog vaak op straat tegemoetkwam. Die jongen die bij het pompstation zei dat ik een lekker kontje had. Die zich hardop afvroeg waar ik eigenlijk naar op zoek was. Die jongen die me eerder al brokstukken van zijn verleden had toevertrouwd. Die sprak over zijn tegenslagen en de stemmen die hem plaagden.

Opnieuw vraagt hij me om geld voor de nachtopvang. Dit keer kan ik niet ontkomen, nu ik niet op mijn fiets zit. Eerlijk zeg ik dat ik helaas niets bij me heb. Hij lucht zijn hart en ik voel zijn frustratie en eenzaamheid. Nee, ik ga midden in de nacht niet voor hem pinnen.

Ondanks zijn vermogen om me te betoveren, blijven angst en argwaan bij mij de boventoon voeren. Hoewel ik alles wat hij zegt graag voetstoots zou willen aannemen, twijfel ik en voel ik me onder druk gezet. Ben ik laf, of gewoon hypocriet? Vertoon ik soms die “solidariteit die niets kost”, zoals Gerard Reve dat noemde?

Hij verzekert me dat hij me niet wil intimideren, maar toch komt hij steeds dichterbij. Plotseling omhelst hij me, en ik laat dat niet alleen toe, maar beantwoord zijn omhelzing. Is het uit zelfverdediging?

Hij zegt dat ik heerlijk ruik, dat hij me lief vindt. Tot mijn schrik voel ik opwinding opborrelen. Het voelt levensgevaarlijk en verrukkelijk tegelijk. Verstrengeld met hem durf ik te vragen of hij gay of queer is. Hij fluistert in mijn oor: “Ik ben eerder kinky… Ik hou van voeten, zowel van mannen als vrouwen. Wat is jouw schoenmaat eigenlijk?”

Op dat moment laat ik hem los. Het wordt me te veel. Ik smeek hem me met rust te laten. Ik verontschuldig me opnieuw, beloof vaag misschien later geld te geven, en wens hem het beste.

“Je bent een goed mens,” zijn zijn laatste woorden voordat we uit elkaar gaan.

Nou, dat valt nog te bezien, denk ik, terwijl ik trillend de deur achter me dichttrek..

[Deze tekst is ook te beluisteren binnen aflevering 127 van Kulti Kulti, uitgezonden: zaterdag 13 april 2024]