Het schaamrood staat me op de kaken, iedere keer dat me vriendelijk wordt verzocht iets meer van mezelf prijs te geven dan ik aanvankelijk van plan was. Mezelf lichamelijk blootgeven voorbij het banaal-basale breekt me behoorlijk op. Ik scheer me weg, verstop me zoveel mogelijk.

Ben ik preuts?

Vrij van kwetsuren ben ik nou eenmaal niet. Ik moet meteen terugdenken aan die gymleraar die eiste dat ik me “gewoon” zou voegen tussen de jolige, stoere klasgenoten onder die dampende douche. Mijn aangeboren diepe deuk in mijn borst trok helaas al de ongewenste aandacht. Ik werd gezien en behandeld als een gedrocht.

Mijn te korte X-benen, mijn rug die bezaaid is met littekens van 10 jaar heftige acne: ik doe het ermee, maar stel het liever niet al te veel ten toon. Mijn overgewicht, maar vooral mijn middelbare leeftijd, hebben me inmiddels best wat toontjes lager doen zingen. Waar ik vroeger droomde om in de arena te mogen staan, ben ik nu al zielsblij gedoogd te worden in de catacomben.

Ik ben struiser en daarmee kuiser dan ik me ooit had kunnen bedenken. Ik ben ingetogen op het belachelijke af. Omdat ik ervaar dat ik slechts nog voor een enkeling enige seksuele bekoring mag uitstralen, trek ik me terug in mijn eenzame dans. Ik negeer en observeer vanuit mijn ijzige troon van nuffige eerbaarheid.

En toch vier ik de intieme keerzijde: de vreugde van niet al te murw, niet al te afgestompt te zijn. De onwankelbare ontvankelijkheid voor schoonheid, voor al die kleine gebaren, opgevangen vanuit de meest duistere ooghoek. De uitzonderlijke pracht van wat anderen “blootgewoon” zouden noemen.

Diep in mijn hart ben ik de schuchtere voyeur die samenvloeit met de ongewisse exhibitionist. Tegen beter weten in, omarm ik de sjans die zich verschanst in de buitenkans.

[Deze tekst is ook te beluisteren binnen aflevering 126 van Kulti Kulti, uitgezonden: zaterdag 9 maart 2024]