Precies vier jaar geleden stopte ik met roken. Ik was chagrijnig, down, wist me geen raad met mijn leven, en wilde een daad stellen. Veel technieken en methodes hadden al gefaald. Geen Alan Carr, nicotinepleister,  -kauwgom of door de huisarts voorgeschreven pil had mogen baten.

Plechtig knoopte ik toen maar een rood wollen draadje om mijn linkerpols en visualiseerde de Hebreeuwse letters Pey Hey Lamed, die volgens sommige kabbalisten heilzaam zijn bij het overwinnen van verslavingen. Vier jaar later ben ik nog steeds rookvrij. Heb ik dit allemaal te danken aan de kabbala?

Als ik het me goed herinner, was er meer aan de hand die dag. Het was namelijk niet zomaar een dag, maar het was 7-7-7, ofwel 7 juli 2007. Het was dezelfde dag dat opperkabbaliste Madonna zong op Live Earth, en het was de dag dat de nieuwe Openbare Bibliotheek Amsterdam geopend werd. Hoewel ik me tegenwoordig beduidend minder bezig hou met de kabbala – en Lady Madonna toch ook wel van haar troon is gestoten door ene Lady GaGa – was de magie van de datum toch wel degelijk belangrijk. 7-7-7 bleek onweerstaanbaar, en uiteindelijk domweg te mooi om te verpesten. De schoonheid van 7-7-7 redt me als ik, steeds minder, maar toch nog wel van tijd tot tijd, de verleiding moet weerstaan weer eens een sigaretje op te steken. Het ambitieuze gebouw van de OBA is een solide aandenken, een kloek geheugensteuntje, en daardoor deel van de bezwering. Zo lang er een OBA bestaat, ben ik een ex-roker.  Zoiets. Wie zou er trouwens kunnen leven in een wereld zonder bibliotheken? Dan kun je inderdaad misschien maar beter troost zoeken in een buil shag – God verhoede het..

Vandaag zat ik op de zevende verdieping van de bewuste bieb, te mijmeren en te tobben over wat ik nu toch aan moet met dat idee om een blog te beginnen. Wat te schrijven? Welke toon aan te slaan? Waarom ook eigenlijk? Wie zit er te wachten op nog een blog? Mijn voorgenomen schrijfsessie mislukte finaal door het begeven van mijn BIC, die, hoe vaak ik de punt ook over het rubber van mijn schoen kraste, geen inkt meer wilde geven. Dit voelde niet als het starten van een blog, maar meer als een (writer’s) block, zoals een vriend even later aan de telefoon fijntjes opmerkte.

Als ik echt geloof zou hechten aan voortekenen, zou ik mijn hele onderneming hebben moeten laten varen. Omdat ik echter selectief magisch denk – namelijk wanneer het mij uitkomt, ontroert, of als ik iets kan aanwenden als steun of ter bevestiging, en anders niet – besloot ik toch door te zetten en het als een methodische suggestie te zien om pen en papier achter me te laten, en eindelijk eens meer achter het toetsenbord en mijn computer te kruipen. Waarvan akte hier.

Misschien wel het grootste struikelblok bij eerdere pogingen te stoppen met roken was de overtuiging niet lekker meer te kunnen schrijven zonder de stimulans van nicotine. Er was ook een scherpte, een concentratie, die ik meen te missen, een waarschijnlijk door dopamine geïnduceerde luciditeit, die met niks anders is te evenaren. Ik heb het geprobeerd met koffie, maar dat maakt me nerveus en opgefokt, nooit helder en doelgericht. Ik heb jaren gewacht tot mijn ogenschijnlijke gebrek aan focus bij gemis aan nicotine weg zou ebben, maar heb moeten onderkennen dat dit is wat het is.

Omdat opnieuw met roken beginnen een optie is die ik boven alles wil vermijden, kies ik er nu voor om te schrijven, te schrijven en te schrijven. Te schrijven zoals het komt – warhoofdig, houterig, slordig desnoods. Te schrijven zonder uitvluchten en smoesjes. Te schrijven vanuit mijn hart en mijn gemoed, dwars door de weerstanden van faalangst en perfectionisme heen.

Deze gewezen tabaksjunk is uitgerookt, maar niet uitgeschreven!