Och, die fijne zoete prille geur van de liefde.. Ooit overkomt het je, en als het je in zijn greep heeft, ben je verslaafd. Tegelijkertijd vertelt niemand je hoe je er vervolgens weer vanaf kunt komen..

Zestien jaar geleden, deze tijd van het jaar, waren mijn neusvleugels, mijn reukzin, en de vlinders in mijn buik, in de ban van de magische geur van Dolce & Gabbana Pour Homme. Deze reguliere, toen bij vrijwel iedere drogisterij verkrijgbare vloeistof, met extracten van tonkaboon, cederhout, lavendel en bergamot, was lange tijd mijn meest intieme liefdesnectar, mijn ambrozijn.

Je zult maar verliefd worden op iemand die ook nog eens heerlijk ruikt.. Als het dan niks blijkt te worden, als je bot vangt, blijft er een onstilbare hunkering over naar de verloren hemelse geur.

Hoe gelukkig was ik toen ik ontdekte wat de eau de toilette was van de jongen die mijn hart had weten te stelen en te breken? Het was bitterzoet. De kracht was dermate overweldigend, dat ik knikkende knieën kreeg bij ieder zweempje wat ik toegewaaid kreeg via toevallige passanten met dezelfde geurkeuze. De jongen waar ik zo verliefd op was wilde me duidelijk niet, maar het parfum dat ik onlosmakelijk met hem associeerde, vloog me met regelmaat zo aan, dat ik er pijn van in mijn buik kreeg.

Het beste tegengif leek het om het dan maar zelf aan te schaffen en te dragen. Ik had hem dan niet voor me kunnen winnen, maar had wel die paradijselijke essentie te pakken. Wilde ik hem vergeten, dan moest ik me baden in het bouquet, het me eigen maken, en ontdoen van iedere amoureuze lading. Het werkte gedeeltelijk. Ik vergat hem, maar was toch enigszins geschokt dat de lucht zo mooi bleek te mengen met die van mijn eigen huid, en dat juist dit het geurtje zou blijken waar ik de meest enthousiaste complimenten mee zou oogsten.

Nog steeds herken ik het aroma uit duizenden. Nog steeds raak ik enigszins in de war als ik iemand ontmoet die dit parfum als handtekening met zich meedraagt. Toch is er veel veranderd in de afgelopen jaren. Ik ben kritischer geworden, minder romantisch, meer gelaten. Bij sporadische hernieuwde ontmoetingen met mijn favoriete parfum, heb ik soms zelfs gevreesd cynisch te zijn geworden.

Ben ik dan eigenlijk niet gewoon al die tijd ziekelijk nostalgisch geweest, en nu eindelijk genezen? Niet bepaald. Na enig speurwerk op Internet, heb ik namelijk ontdekt dat ik misschien wel minder ben veranderd dan ik dacht. Dolce & Gabbana Pour Homme blijkt daarentegen geherformuleerd te zijn. De makers hebben de receptuur zelfs twee maal ingrijpend herzien. Weg zijn de wonderbaarlijke projectie en de pittige accenten van tabak en leer, die ooit nog dagenlang bleven hangen, en het geheel voor mij zo onweerstaanbaar maakten. Op parfumfora als van Basenotes.net en Fragrantica.com vind ik, helaas, weerklank van mijn bevindingen en vermoedens. Veel liefhebbers zijn het eens: de geur is een schim van zichzelf geworden, een flauwe zucht, een herinnering. De geest is uit de fles.

Wat rest zijn proustiaanse wensdromen. Deze zullen nooit vervliegen. Het kwaad en het goed zijn immers geschied in de vorm van een bepaalde geur, en die zal voor eeuwig dezelfde blijven. Als iemand zich aandient op Marktplaats.nl met een foto van wat lijkt op nog zo’n ouderwetse fles, met de originele melange, dan doet dat me wel degelijk wat, en moet ik mezelf even tegenhouden, zeker als het voor een belachelijk aanlokkelijke prijs is. Meestal is het te mooi om waar te zijn. Zo verstandig ben ik inmiddels.

Desalniettemin weet ik exact waar mijn gedroomde engel des doods naar zal geuren..

[Deze column was zaterdag 9 augustus 2014, in voorgelezen vorm, deel van het radioprogramma KULTI KULTI, aflevering 13, in de rubriek “Moedig voorwaarts!”]