Vanaf de stoep bij een rotonde langs een weidse strook groen, bel ik vertwijfeld naar een afspraak waar ik op dat moment zou moeten zijn. Tot mijn schaamte laat ik 6 mensen nodeloos wachten, en heb ik geen idee hoelang nog. De reden daarvoor is dat ik bovenal niet weet waar ik me eigenlijk begeef.

Ik ben, zoals Paulien Cornelisse het zo treffend benoemt, in hoge mate “geografisch gehandicapt”. Zelfs met een kwartier voorbereidend googelen rond de eindbestemming, een ander ingecalculeerd kwartier verdwaaltijd, en nota bene een fysieke stratengids van Amsterdam bij me, speel ik het klaar het spoor volkomen bijster te worden.

Voor me zie ik een windmolen opdoemen. Dat lijkt een hoopvol baken, maar als ik verneem dat er, waar ik moet zijn, helemaal geen molen in de buurt is, weet ik dat ik zeker nog niet om de hoek ben van waar ik zou willen zijn. In welke gemeente ben ik eigenlijk? Toch maar voorbijgangers aanklampen dan..

Mijn conditie ontmoet met regelmaat weerstand, spot en onbegrip. Hoe krijg ik het anders voor elkaar om een half uur te laat te komen bij de ingang van het Stedelijk? Hoe kan het nou dat ik, na tientallen bezoekjes, ineens de Rozentuin van het Vondelpark niet meer weet te vinden? Ben ik werkelijk zo gefnuikt?

Vroeger kreeg ik er zelfs straf voor. Op de middelbare school gingen we soms voor gymles in de zomer zwemmen in een openluchtbad, en ik heb het toch maar gepresteerd om binnen die route van 10 minuten van de school naar het bad, drie uur wezenloos rond te fietsen, en lang nadat de les was afgelopen, nog steeds niet te weten hoe ik nu nog naar huis moest komen.

Het voelt als blindheid. Ik zie sommige dingen kennelijk niet zoals de meesten ze wel zien. Tegen deze van iedere innerlijke kompas gespeende oriëntatie is geen kruid gewassen. Ik weet heg noch steg en dat zal ik moeten accepteren.

Optimisme helpt misschien in veel opzichten, maar niet bij gebrek aan richtingsgevoel. Ik heb het zo vaak geprobeerd, maar vurige wensgedachten brengen nu eenmaal weinig topografische heil met zich mee. Mijn manko is dat ik te associatief denk. Een punt op mijn weg doet me denken aan een ander punt op een heel andere eerdere weg, en ik geloof meteen dat ik op diezelfde weg zit.

“Goh, dit is ineens net Duitsland. Zijn we in Duitsland?”

Terwijl ik ergens ook wel weet dat we in De Pijp zijn.

Toch, om niet nòg meer afspraken te vergallen, achting te verkloten en vrienden van me te vervreemden, zal ik me niet lang hierna vrijwillig overgeven aan digitale hulptroepen. Nee, nog steeds geen smartphone, maar wel een luxe navigator (Garmin Etrex20), omdat ik het waard ben, of.. tja.. omdat ik het nou eenmaal zo wanhopig nodig heb..

In ieder geval loop ik daarmee een stuk kordater, en heb ik een beetje beter een idee van waar ik eigenlijk naartoe stap.

[Deze tekst werd voorgelezen op zaterdag 11 oktober 2014 binnen aflevering 15 van het radioprogramma Kulti Kulti (in de rubriek “Moedig Voorwaarts”)]