Ik ben een beetje verliefd.. Niet op een persoon, maar meer op een personage. Niet om wat ze zegt, maar om hóe ze het zegt.

Wat ze precies is, kan ik niet eens met zekerheid vaststellen. Wie zich achter haar bevindt is een mysterie. Haar naam is Gay Carrington, en ze is een rijzende ster op de Youtube.

Ze toont ons stijl zoals we die nog zelden zien. Ze heeft een gezicht, dat met recht een visage genoemd kan worden: egaal, delicaat, met grote ogen, een klassiek vrouwelijk ideaalbeeld. Alles ademt daarbij de tijdgeest van het Hollywood van de jaren ’40. Gay laat zich kennen als een groots actrice van toen, maar is geenszins een pastiche of parodie op een andere diva. Ze is een geraffineerde melange van vele tijdgenoten, die verrast met details: haar gebaren, haar timing, die steelse knipoog, de muziek die perfect past bij de sfeer, het getinkel van een ijsblokje in een cocktailglas op de achtergrond.

Meest opzienbarend vind ik haar Engelse accent. Ook dit is compleet conform de mode en mores van die tijd. Denk aan Katharine Hepburn, Cary Grant en een jonge Bette Davis. Het is Amerikaans noch Brits, maar iets daar tussenin: trans-Atlantisch Engels.

Voor een voormalig student Engels, die met wat moeite zowel het Amerikaanse als het Britse accent na kon doen, maar geen keus kon maken hoe ik nu zelf wilde klinken, was dit accent een uitkomst geweest! Het Engels van Gay is heerlijk verzorgd, maar zonder aardappels in de keel of andere stoffige affectaties. Het is Amerikaans, maar zonder dat zeurderige en nasale. Ze bewandelt hiermee de middenweg tussen een drawl en een twang, balanceert tussen “làhst” en “lèst”, en overbrugt hiermee een oceaan. Dat doen weinigen haar tegenwoordig na.

Gay Carrington brengt met haar vernuftige en geestige video’s niet alleen een ode aan een lang vervlogen periode, ze belichaamt ook kwaliteiten waar we altijd behoefte aan zullen blijven hebben: finesse, aandacht en verbeelding.
Een troost voor het oog, en zeker ook het oor..