Grote bruine, maar trieste ogen staren in de verte. Deze verte wordt gevangen door de lens van de camera die opgesteld staat in de rechtbank. Mijn ogen vloeien samen met de verte. Dokter Conrad Murray staat terecht voor doodslag op zijn patiënt, Michael Jackson, en ik kijk toe.

Actualiteit is misschien wel de meest verslavende drug die bestaat. Als voormalig fan, en eeuwig bewonderaar van de King of Pop, ben ik gebrand op ieder snippertje nieuws, juist nu hij er zelf niet meer is om het eigenhandig te kunnen genereren. Ik ben hongerig, en alles wat iets toe meent te kunnen voegen, verslind ik. Zo ook de online feed van de rechtszaak.

Michael Jackson stierf officieel aan een overdosis propofol, een narcosemiddel, dat aangewend was  tegen slapeloosheid. Het op de voet volgen van de rechtsgang heeft zeker ook iets weg van het aansluiten van een infuus. De informatie druppelt langzaam binnen, de juridische plichtplegingen kan ik onderhand dromen. Het spel van vraag en antwoord brengt me zowat in een trance.

De hoofdverdachte, Murray, belichaamt tot nu toe de volmaakte sneuheid. Karrenvrachten aan woorden worden over hem uitgestort, belastend materiaal stapelt zich voor zijn ogen op, en hij trotseert het elke dag weer, met telkens, heel frivool, een andere stropdas.

Zeer schrijnend zijn de momenten van pauze. Wanneer de rechter overlegt met de partijen, concentreert de camera zich op Murray. Wanneer de feed even doofstom wordt, krijgen we des te meer close-ups van Murray. We zien hoe hij ineenkrimpt als een collega-cardioloog wordt aangekondigd. We zien de wanhoop als een vriendinnetje van hem het spreekgestoelte betreedt. Soms lijkt het alsof het beeld bevroren is, zo onbeweeglijk is de verdachte dan. Soms zijn er shots van vertwijfeling, waarin de totale ineenstorting niet ver weg meer lijkt. Soms lijkt Murray diep weg te zinken, en soms zelfs te huilen.

Hoe veel pech en tegenslag dokter Murray ook gehad heeft mogen hebben, zijn er toch nare feiten die zich niet zo makkelijk weg laten redeneren. Murray had bijvoorbeeld de drug propofol nooit zo nonchalant toe moeten dienen, zo zonder toezicht en zonder monitor. Murray had als cardioloog ook moeten weten dat je voor reanimatie de patiënt op een harde ondergrond dient te plaatsen, niet op een zacht matras. Murray had bovenal niet mogen verzwijgen dat zijn patiënt bepaalde medicijnen toegediend had gekregen en zeker niet twintig minuten hoeven wachten voor hij 911 liet bellen, toen juist iedere seconde telde..

Het ene moment zit ik rechtop, verontwaardigd, te vloeken voor mijn computerscherm. Het andere dwaal ik af.. Gisteren werd het me even te verbeus. Ik deed mijn best alles tot me door te laten dringen, maar raakte overvoerd. Mijn ogen sloten zich voor enige momenten, en wat later schrok ik wakker. Op de live feed scandeerden, net buiten de rechtbank, strijdlustige fans: “Justice for Michael! Justice for Michael!”

Ik schaamde me toen toch even..