Mijn goede voornemen voor 2013 is.. om minder positief te gaan denken. Jawel. Natuurlijk lukt het nog niet zonder slag of stoot – want ingesleten patronen zijn moeilijk van hun plek te krijgen, maar toch waag ik het er op.

Jarenlang heb ik vergeefs geprobeerd positief te denken. Planken vol self-helpboeken heb ik verslonden, allerhande psychologische technieken en trucjes heb ik beproefd, tot aan kabbala en Scientology aan toe. Uiteindelijk beklijfde niets, en nu besef ik ook waarom.

Het heeft me enorm verbaasd te moeten onderkennen dat ik eigenlijk, terwijl ik toch meende behoorlijk ver heen te zijn, een heus “gezond” verstand heb. Het is dit verstand dat sterker blijkt dan welke positieve affirmatie ook. Ik kan nog zo vurig mezelf brainwashen dat ik “mooi, jong en sexy” ben — desnoods met MP3’s nachtenlang op auto-repeat – maar als ik uitga dooft die overtuiging en slaat de twijfel toe.

Mijn gezond verstand weet precies waar ik mee bezig als ik tegen mezelf zeg dat ik “mooi, jong en sexy” ben, namelijk: met brute kracht mijn diepste angst wegduwen, ontkennen dat ik misschien eigenlijk gewoon lelijk, oud en onaantrekkelijk ben. Daar zit de knoop. Als niemand verder die avond iets van amoureuze interesse toont, wordt het lastig hoog te houden wat ik mezelf op de mouw dacht te kunnen spelden. Het is slechts enkelingen gegeven om in die situatie te blijven geloven in hun onmiskenbare heerlijkheid, maar dit zijn vaak ook mensen die geen nee kunnen horen, dan wel een joekel van een bord voor hun kop hebben. Ook zijn er veel types in de gayscene die zichzelf overschreeuwen en anderen overspoelen met geforceerde gevatheid. “Kijk eens hoe interessant, populair en slim ik ben!”, terwijl iedereen eromheen de ondertoon voelt van minderwaardigheid en de angst in wezen saai, middelmatig en dom te zijn. Niet zelden was en ben ik zo’n typje..

Als het dan kennelijk steeds mislukt om negatieve gedachten over mezelf uit te bannen, om te keren of te negeren, rest me niks meer, dan die verachte gedachten te accepteren.
Ja, ik voel me vaak een sukkel. How’s that for a coming-out? Daarbij wens ik ook korte metten te maken met het self help-idee dat alle succes en geluk valt of staat met een florissant zelfbeeld. Dat je alleen wat kunt bereiken in de wereld en het leven vanuit het standpunt dat je het wel heel goed hebt getroffen met jezelf. Nee! Ik heb inmiddels te veel biografieën gelezen die het tegendeel hiervan op ontluisterende wijze hebben laten zien.

Een ander concept dat hier van afgeleid is dat “je om van een ander te kunnen houden, eerst van jezelf moet leren houden”. Anno 2013 zeg ik: fuck that! Zijn er immers niet genoeg mensen die juist doordat ze in een relatie raakten, enorm opgebloeid zijn en daarmee hun getob over hun slechte zelfbeeld hebben overstegen?

[Deze column werd 12 januari jl. live voorgelezen voor MVS Radio, in het programma Lollipop]