Soms ben ik de kluts kwijt, weet ik niet goed meer wat boven of onder is, wat begin of einde is, en wat ik ook weer wilde. Het overweldigende wereldnieuws vol dreiging en het vele geschreeuw met de weinige wol in de sociale media maken het niet bepaald makkelijker..

Voor ik verval in navelstaren, zoek ik afstand. Ik peuter het pluisje uit mijn navel, laat het los in het luchtledige, en probeer mijn leven te beschouwen als een buitenstaander zou doen. Als een handwerkjuf inspecteer ik de broddellap van mijn bestaan, en keur ik de stijl, de vlijt en de achterliggende sjablonen.

Het weefsel van mijn dagelijks leven is een merkwaardige mengeling van regelmaat en chaos. Kluwens van gewoontes en routines glijden zo onder mijn handen door.  Ik zie saaie regelmaat, ongeïnspireerde herhaling en weerbarstige knopen van verslaving. Waar is in hemelsnaam mijn stofschaar? Waar is mijn tornmesje?

Soms is de tijd rijp om risico’s te nemen. Wat nu als ik deze appelgroene draad lostrek? Rafelt dan de rest van mijn wezen gelijk mee? Ja, laat ik het toch doen! Zien wat er gebeurt..

Een maand drastisch minder koolhydraten eten, blijkt genoeg om de naden van mijn voormalige zijn te verleggen. Vijf kilogram aan vadsigheid vervliegt, mijn riem verlangt een gaatje minder. Ik ben mezelf kennelijk aan het “vermaken”, en alles verandert inmiddels met me mee.

Transformatie schuilt in de verandering van dagelijkse patronen. Hoe gestager ik de nieuwe lijn vervolg, hoe consequenter ik daadwerkelijk iemand anders zal worden. Insteken, omslaan, doorhalen en af laten glijden..

[Deze tekst werd zaterdag 12 augustus 2017 voorgelezen in het kader van de rubriek “Moedig Voorwaarts” binnen aflevering 49 van het radioprogramma Kulti Kulti]