De discussie rond #metoo maakt velen, waaronder mijzelf, behoorlijk moe. Iedere dag worden er weer verse verdachten aangebracht, worden nieuwe vermeende misdragingen publiekelijk aangedragen. Wat hiervan te maken?

De berichtgevingen schrijnen, en beroeren vaak oude, tot dusver onverwerkte pijnen. Wat is misbruik? Waar vloeit speels geflirt over in manipulatie en machtswellust? Moeten we getuigen op voorhand geloven of netjes wachten tot verdachten rechterlijk veroordeeld zijn? Naast morele dilemma’s, roept #metoo ook talloze persoonlijke herinneringen bij me op.

Dan denk ik bijvoorbeeld aan “Gerard”, of de man die ik gemakshalve hier maar mee aanduid. Hij wist me te vinden, toen ik als jonge twintiger verzeild raakte in mijn eerste darkroom, rouwend om een verbroken relatie, naïef, sensitief, zoekende naar een alternatief voor wat toen mijn ideaal leek: de romantische liefde. Gerard wist raad met me, seksueel en psychologisch. Niet alleen was hij vele decennia ouder dan hij me had voorgespiegeld, ook bleek hij plakkeriger en hardnekkiger dan secondelijm. Hij bleef me, na die eerste onbezonnen stap, seksueel betasten en belasten als we elkaar weer tegenkwamen in het uitgaansleven. Ik liet het gebeuren, maar het werd te hevig om het me nog langer te laten welgevallen. Door Gerard leerde ik mannen met een broeierige en opdringerige aura glashard te negeren, alsof ze niet bestonden. Het was een overwinning op mijn oude, opofferende zelf, maar tegelijkertijd doodde het een deel van mijn ziel.

Dan was daar het ongure type Alain R. Hij wist mijn broze ego te strelen en te stelen met loze beloften en valse voorwendselen. Hij deed zich voor als casting director voor een gay boyband, maar bleek een gelikte oplichter. Hoe goed gespeeld was zijn nurkse superioriteit, zijn afstandelijke autoriteit. Genoeg om me minderwaardig te laten voelen. Genoeg om toch maar mijn T-shirt uit te trekken voor hem. Als popster in de dop moest ik toch zeker zonder gêne mijn naakte lichaam kunnen tonen? Hoe zou ik anders posterfähig kunnen zijn? Het leek me toen allemaal best redelijk, maar ik hield er uiteindelijk een bijzonder misselijk gevoel aan over.

Dan was daar ook nog die avond, dat iemand me rode wijn voerde, en ik zo duizelig werd, dat ik maar instemde met hem mee naar huis te gaan. Ik herinner me vaag hoe hij me neersmeet op zijn bed, me pijnlijke zuigzoenen gaf, hoe ik onder de blauwe plekken zat de volgende ochtend, en me snel uit de voeten maakte. Waarom was ik nou zo rozig geweest, en waarom had ik toegestaan dat hij zo ruw met me kon zijn? Al snel was ik deze nacht geheel vergeten, totdat ik hoorde over GHB.. Zou het? Toen ik jaren later oog in oog stond met de man die me had weten mee te tronen, deed hij alles om me te ontlopen..

Inmiddels zelf van middelbare leeftijd, en seksueel ietwat afgestompt door de makkelijk toegankelijke online porno, twijfel ik regelmatig aan mezelf. Hebben mijn spaarzame opwellingen en uitingen van lust uit het verleden wellicht anderen schade berokkent? Ben ik misschien, zonder het zelf te beseffen, de boeman in andermans verhaal? Ja, ook ik heb in het verleidingsspel weleens een stap gezet die niet handig, dan wel ronduit bot of ongewenst was in de ogen van een ander..

Liefde, aantrekkingskracht en lust zijn daarbij grillig, en schijnen nooit precies van twee kanten tegelijk te komen. Er is altijd iemand die meer zin, interesse of hunkering aan de dag legt dan de ander. Er moet daardoor altijd een gok gewaagd worden. Een van de twee zal de moed moeten vatten om die eerste arm op die schouder te leggen, en daarmee weerstand of afwijzing riskeren.

In dit tijdsgewricht durf ik steeds minder de aanjager of gangmaker te zijn, omdat ik, terecht of onterecht, aanvoel dat anderen steeds minder op mijn avances zitten te wachten. Verzand ik nu in preutsheid en het streven naar politieke correctheid, of moet ik gewoon niet zo zeuren?

Als #metoo iets laat zien, dan is het wel het belang van je veilig voelen. Zonder vertrouwen in die veiligheid is er weinig liefde, toenadering of tederheid mogelijk. Voor zowel daders als slachtoffers geldt: “Better safe than sorry”.

[Deze tekst werd zaterdag 11 november 2017 voorgelezen in het kader van de rubriek “Moedig Voorwaarts” binnen aflevering 52 van het radioprogramma Kulti Kulti]