Met een volgehamsterde boodschappentas ploeg ik me een weg terug naar huis over een modderig pad. Een bloeiende struik met felgele bloemen trekt mijn aandacht. Zijn het chinese klokjes die mij roepen? Ik steek mijn hand uit en streel langs de takjes, waarbij een aangename geur vrijkomt. Zowaar voel ik ineens toch het voorjaar! Huidhonger.
Ineens smacht ik te zijn zoals deze bloemen: open en uitbundig. Ik denk aan mijn fles Bal à Versailles, mijn liefde voor parfum en complimenten die ik mocht ontvangen, nog niet zo lang geleden. Ooit vond iemand me uitermate de moeite van het plukken waard. Nu doen de protocollen me de lol vergaan. Waarom zou ik lekker willen ruiken als niemand meer zo nabij durft te komen dat ik ruikbaar ben? Huidhonger..
Onwillekeurig moet ik denken aan het personage Oliver in André Acimans vervolg op Call Me By Your Name, genaamd Find Me. Hoewel de roman me teleurstelde, blijft de beschrijving van een oudere Oliver me al te zeer bij: een man van zowat exact mijn eigen leeftijd, ooit gewend dat de meeste mensen er gediend van waren door hem aangeraakt te worden, maar nu inmiddels beschroomd en steeds minder zelfverzekerd daarin. Huidhonger.
Ik moet ook denken aan de verlangens van anderen. Die stramme handdruk van die oudere heer die net iets te lang aanhield. Die wurggreep waarin die ladderzatte kennis me probeerde te smoren. Die gewoonte van die vriendin om haar woorden kracht bij te zetten door me stevig in de arm te knijpen. Allemaal huidhonger.
Mijn huid tintelt als ik die bijzondere ontmoeting op dat feestje van laatst in mijn herinnering terugroep. We leken elkaar te zien voor wie we waren, en genoten ogenschijnlijk van elkaars aanwezigheid. We schenen even samen te vloeien in het moment, maar de fysieke afstand werd maar niet overbrugd. Was het verlegenheid, onmacht of verbeelding?
Opeens verschijnt er dan een zwarte kat op mijn pad. Het beestje is schichtig, maar ook nieuwsgierig. Hij schurkt tegen mijn scheenbeen, kronkelt om mijn enkel en wil graag geaaid worden. Heel even kan ik mijn geluk niet op..
[Deze tekst is ook te beluisteren: HIER, in de rubriek “Moedig Voorwaarts”, binnen aflevering 80 van LGBT+ Radioshow Kulti Kulti, uitgezonden: zaterdag 14 maart 2020]

Lieve Robert,
Dat heb je weer mooi beschreven!
Huidhonger… tja, het steekt bij mij ook af en toe de kop op. De komende periode zullen we verstoken zijn van omhelzingen, knuffels, zoenen e.d. Het lijkt wel of ik er daardoor meer naar verlang.
Laten we heel erg lief voor elkaar zijn!
Van mij krijg je héél véél liefdevolle omhelzingen en zoenen, ook al is het maar digitaal.
Zorg goed voor jezelf, Robert. Mijdt nu sociale contacten, hoe moeilijk dat ook moge zijn. Maar blijf in contact met je iedereen die je dierbaar is.
Ben je trouwens wel naar de Salto studio geweest deze week? Ik was er woensdag, maar het gaf me wel een wat creepy gevoel dat het kantoor gesloten was i.v.m. het coronavirus.
We zullen zien hoe het allemaal verloopt.
Hou je taai, Robert en laten we contact houden. Als je behoefte hebt aan een telefoontje, dat kan natuurlijk ook.
😘😘😘😘😘😘 enz.
Nien
Dank je, lieve Nien!
Ja, deze column is, net zoals mijn meest recente uitzending van LGBT+ Radioshow Kulti Kulti, met kunst- en vliegwerk tot stand gekomen. Een dag voor de uitzending kreeg ik het bericht dat heel Pakhuis De Zwijger, inclusief de studio’s van Salto, op slot zouden gaan. Dat het überhaupt gisteren nog gelukt is om uit te zenden, dank ik aan het feit dat het een gemonteerd (niet live) programma is, en dat een medewerker van Salto op afstand me heeft geholpen om de file toch op zender te krijgen.
Jij ook heel veel warmte & troost in deze roerige tijden!
X, Robert
Met minder mensen en meer slijm(gevaar)will ik meer huid!