Terwijl buiten de natuur explodeert, lijkt de mensheid binnenshuis langzaam weg te kwijnen en te imploderen.

De afgelopen weken waren vervreemdend en beklemmend. De zogenaamde intelligente lockdown heeft bij velen geleid tot een gestage emotionele verwijdering.

Als zelfverklaarde introverte hoogsensitieveling zou dit een kolfje naar mijn hand moeten zijn. Hoewel ik dankbaar ben voor het dak boven mijn hoofd en de gepriviligeerde positie waar ik me in bevind, breekt deze isolatie me toch op.

Een maand geleden openbaarde de huidhonger zich aan me, en nestelde zich diep in mijn wezen. Wat ik ooit ervoer als een heilzaam, zelfgekozen semi-kluizenaarschap (“Ik heb nou eenmaal veel tijd alleen nodig om dingen te verwerken”) is verworden tot een gedwongen ballingschap.

Het schrijnende gemis nadat ik een vriend van een afstand gedag heb moeten zeggen, voelt als koffie zonder cafeïne. Het mag dan een beetje hetzelfde smaken, het opwekkende effect blijft uit.

Wat doet het met een mens als je voor onbepaalde, zeker lange tijd, onaanraakbaar bent verklaard? Het is bekend dat babies sterven bij gebrek aan huidcontact, maar wat gebeurt er met mensen van oudere of middelbare leeftijd in dit geval?

Het lijkt erop dat we ons massaal proberen zoet te houden met surrogaat. Bij gebrek aan hetgeen we eigenlijk verlangen, maar iets aangrijpen wat er enigszins bij in de buurt komt, maar wat ons toch niet vervult.

Verslavingen verdiepen zich of breiden zich nu uit. Depressie en angsten laaien op. Met moeite verworven psychisch evenwicht raakt verstoord.

Van de week stortte mijn persoonlijke kaartenhuis van surrogaten even in, toen mijn internetverbinding ’s avonds laat het begaf. Weg sociale media als vervanging voor fysiek contact. Weg oeverloos escapisme van de boze naar de fantasiewereld. Weg Netflix. Weg snelle porno.

Toen ik me naar de router in de meterkast op de gang spoedde, trof ik daar de buurman, die precies hetzelfde probleem bleek te hebben. Vertwijfeld keken we elkaar aan. Wat nu? En bovendien: was er wel anderhalve meter afstand tussen ons in?

Niet veel later schoot ik mijn jas aan en begaf me toen maar op straat, richting nachtwinkel, terwijl ik donders goed wist dat ik daar niet zou vinden wat ik zocht.

Ik weet inmiddels niet meer zo goed of ik nu banger ben voor andere mensen of voor mezelf..

[Deze tekst is ook te beluisteren: HIER, in de rubriek “Moedig Voorwaarts”, binnen aflevering 81 van LGBT+ Radioshow Kulti Kulti, uitgezonden: zaterdag 11 april 2020]