Ik moet achter in de 20 zijn geweest, toen ik voor het eerst de op het gelijknamige toneelstuk gebaseerde film The Boys In The Band (1970) zag. De film verhaalt van een verjaardagsfeestje in New York, waar 7 homoseksuele vrienden elkaar ontmoeten. Een onverwachte gast en een homofobe uitbarsting, zetten het drama op scherp. Toentertijd was ik verbaasd door het wat ouwelijke gedrag van de opgevoerde dertigers, maar vooral ook geschokt door de bijzonder vernederende en kwetsende opmerkingen waarmee de verschillende personages elkaar wisten te fileren.

Vanwege een nieuwe versie, die onlangs verscheen op Netflix, toog ik naar mijn favoriete thuisbioscoop om zowel de oorspronkelijke als de 2020-versie te bekijken. Nu ik zelf een veertiger ben, kijk ik met andere ogen naar het origineel. Het over en weer uitwisselen van beledigingen, kan ik nu beter plaatsen in de historische context van Amerika in 1968, waar het zich afspeelt. Homo zijn pre-Stonewall was een hachelijk en wanhopig bestaan. Het luchtige begin van de film is slechts geraffineerde afleiding. De vrienden zijn stuk voor stuk als katten in het nauw, en als ze elkaar onderling emotioneel te dicht naderen maken ze rare sprongen, en halen onverbiddelijk naar elkaar uit. Ze zijn niet zomaar bitchy, ze herkennen elkaars afweermechanismen en vallen elkaar aan omdat ze zich geen raad weten met zichzelf. De grimmige motor van het verhaal blijkt onversneden zelfhaat.

De nieuwe versie stelt helaas teleur omdat deze weinig toevoegt aan de eerdere opzet. Het zijn dezelfde dialogen in vrijwel hetzelfde decor. Het feit dat voor de huidige remake een groepje beroemde en succesvolle, openlijk homoseksuele acteurs is gevraagd, is op zich wel een emancipatoire triomf. Toch mis ik de rauwheid van het origineel, zoals bij de bezwete gezichten tijdens het gruwelijke telefoonspel. Zachary Quinto mag daarbij dan zijn uiterste best doen om Harold, de zelfverklaarde “32 year-old, ugly, pock marked Jew fairy” te spelen, toch schemert zijn bekende mooie gezicht me net iets te duidelijk onder de make-up door, om volkomen geloofwaardig te zijn.

Naar mijn smaak is alles net wat gelikter, doch wat dunnetjes overgedaan. De urgentie, die er 50 jaar geleden vanaf spatte, is nu vervlogen, maar de film is zeker een krachtig eerbetoon aan de visie van toneelschrijver Mart Crowley (1935-2020). Voor de geschiedenis en voor nieuwe generaties is het schitterend dat deze cult-klassieker nu weer in de belangstelling staat.

[Deze tekst is ook te beluisteren: HIER, binnen aflevering 85 van LGBT+ Radioshow Kulti Kulti, uitgezonden: zaterdag 10 oktober 2020]