Mijmerend over Pride Amsterdam 2020, slenter ik door de Indische buurt en stuit op het veldje naast het spoor, waar spoedig een wolkenkrabber zal verrijzen. De bouwwerkzaamheden verbleken echter bij de fruitige triomf die het veldje omzoomt: sappige, fonkelende, diepzwarte bramen! Het is het bloeiende restant van wat ooit een mussenparadijs was. Als ik echter mijn oor te luister leg, hoor ik niks meer tjilpen of zingen. Waar zijn al die vogels gebleven?

Deze corona-editie van Pride Amsterdam stemt me melancholisch. Net zoals die bramen, is de tijd weer helemaal rijp voor de jaarlijkse festiviteiten, maar de LGBT+-gemeenschap zit dit jaar noodgedwongen weggestopt thuis, en is daarmee minder zichtbaar.

Onbekend maakt onbemind. Zonder zichtbaarheid immers geen communicatie, geen begrip en geen emancipatie. Los van de mogelijkheid in vrijheid helemaal jezelf te kunnen zijn op een boot, is het een cruciale functie van Pride om ook diegenen wiens stem in eigen land gesmoord wordt, te vertegenwoordigen. Het is daarom betreurenswaardig dat het zogenaamde “Monument van Zichtbaarheid”, waar de 72 vlaggen tentoongesteld zouden worden van landen waar homoseksualiteit nog steeds strafbaar is, op last van de gemeente wegens drukte niet op het Rokin te zien zal zijn.

De gedwongen stilte maakt kwetsbaren kwetsbaarder, soms zelfs vogelvrij. In het vacuüm van onbewaakte ogenblikken is de afgelopen tijd pijnlijk duidelijk geworden hoe tolerant Nederland echt is. Ik denk daarbij aan Fabio en Daniel, die bespuugd en uitgescholden werden omdat ze hand in hand door nota bene deze zelfde buurt liepen. Ik denk aan Daan die afgelopen weekend op een openluchtfeest in Noord aangevallen en geslagen werd, en bijna in het water werd gegooid omdat hij in de ogen van anderen te veel afweek. Ik denk helaas ook aan dat recente moment dat iemand mij op straat uitmaakte voor “lelijke poot”, en die akelige episode van toen een kale man me achtervolgde vanuit een uitgestorven supermarkt, en ik me, net op tijd, wist te ontworstelen aan zijn dreigende en homofobe gebrom, door die enige toevallige passant aan te klampen voor een praatje..

De politiek schiet ondertussen schrikbarend tekort. Minister Grapperhaus mag zich dan verwaardigd hebben een stukje de Reguliersdwarsstraat op te lopen met slachtoffers van anti-LGBT+-geweld, maar die hand in zijn zak, en vooral het gebrek aan concrete maatregelen, maakt het toch tot weinig meer dan een aardig cameramomentje.

Beduidend ernstiger is het geval van de gewezen voorzitter van Pride Amsterdam, Frits Huffnagel. Niemand heeft dit jaar het inclusieve imago van de Pride meer schade toegebracht dan hij, met zijn walgelijke uitspraken over vluchtelingen, die naadloos aan lijken te sluiten bij het fascistische gebral van Baudet. Het heeft me dan ook ten zeerste verbaasd dat het bestuur hem zolang de hand boven het hoofd heeft gehouden, en zich pas gewonnen gaf toen bijna 100 organisaties aandrongen op zijn vertrek.

Om niet af te glijden in cynisme en bitterheid, vervolg ik mijn wandeling richting het einde van de Czaar Peterstraat, en vraag me af wat ik kan doen om iets positiefs bij te dragen tijdens deze Pride. De verfspatten op de bovenkant van de brug lachen me, bij het achterom kijken, zeer subtiel doch onmiskenbaar toe: rood, oranje, geel, groen, blauw, paars! Toch maar eindelijk eens lid worden van het COC? Een grote vlag kopen en die fier in de wind laten wapperen buiten mijn raam? Extra LGBT+-kunstenaars en -initiatieven steunen? Allemaal goed, genoeg te doen!

Fijne Pride, iedereen!