Wat is waarheid? Ik kijk met fascinatie naar de Netflix-miniserie Hollywood, en verzand in verwarring.. Het door Ryan Murphy en Ian Brennan geschetste gouden Hollywood van net na de Tweede Wereldoorlog is immers realistisch in stijl en toon, doch fictief in de plotontwikkeling. Ik wil als toeschouwer mijn ongeloof opschorten en aannemen dat het, zoals de serie beweert, toen al wèl mogelijk was om ruimte te scheppen voor meer diversiteit en inclusiviteit in de filmbranche, maar de werkelijke geschiedenis speelt me parten. De serie roept veel vragen op. Was acteur Rock Hudson echt zo’n sulletje? Waren er toen echt niet-witte en LGBT+ filmmakers die een lans braken, en nog een Oscar wisten te winnen ook? Nee! Ik weet het, en dat schuurt. Nee, het schrijnt.

Helaas weet ik ook te veel van Freddie Mercury om de biopic Bohemian Rhapsody ten volle te kunnen waarderen. Hoewel ik besef dat het voor nieuwelingen een prachtige introductie kan zijn, struikel ik over de feitelijke discrepanties. Oe toch, dat drama, dat maakte dat Freddie in één dag zijn hiv-diagnose kreeg, uit de kast kwam tegenover zijn ouders, en daarna ook nog even optrad op Live Aid! Oe toch, die scène waarin Freddie spijt betuigt van zijn decadente en eenzame homoseksuele levensstijl en zijn bandleden smeekt hem terug te nemen! Een leek zou acteur Rami Malek in zijn rol van Freddie op zijn blauwe ogen geloven.. ware het niet dat Freddie in het echt schitterende bruine ogen had!

Zo zijn er meer in het oog springende valse details binnen vergelijkbare biografische verfilmingen. Zo is daar, onterecht, het sociaal ongemakkelijke stereotype waarmee computergenie Alan Turing wordt uitgebeeld in The Imitation Game, en wordt er in Stonewall een niet-bestaande cisgender witte jongeman als grote held opgevoerd. Het mag dan weliswaar de verhalen voor een groter publiek meer invoelbaar en verkoopbaar maken, toch klopt het van geen kant.

Ik merk dat hoe nader de feiten mij persoonlijk raken, hoe puristischer en onverdraagzamer ik word ten opzichte van de fantasie: “Maar zo wàs het niet!” Het summum hiervan heb ik mogen smaken toen ik ooit muze bleek, in de literatuur, de pulplectuur en het cabaret. Een paar maal heb ik de dubieuze eer gehad mezelf weerspiegelt te zien in de verbeelding van anderen, als bijpersonage, als antagonist, en als lachwekkende karikatuur. Heerlijk toch, die Schone Kunsten! Maar je moet er toch wel even wat schaamte en woede voor verbijten, om het louter op de artistieke waarde te kunnen beoordelen.

Zelf heb ik ook genoeg boter op mijn hoofd, wat dit betreft. In mijn columns doe ik immers niet anders: ik laat weg, combineer en cureer mijn observaties ten dienste van het verhaal wat ik wil vertellen. Ook ik bedien me van leugens om mijn subjectieve waarheid kracht bij te zetten.

Misschien is het voor mij nog het moeilijkst te verteren dat “de werkelijkheid” niet bestaat, en dat de geschiedenis doorgaans het verzamelde broddelwerk blijkt van de mensen met toevallig de meest elegante, welgevallige of plausibele uitvluchten. Daarbij is niets onomstotelijk, en is alles slechts waar-àchtig.

[Deze tekst is ook te beluisteren: HIER, binnen aflevering 84 van LGBT+ Radioshow Kulti Kulti, uitgezonden: zaterdag 11 juli 2020]

Detail van “La Verité” (1870) van Jules Joseph Lefebvre