Er zijn van die series die je achteloos achter elkaar doorkijkt, en er zijn series die je koestert. Sex Education van Netflix valt, wat mij betreft, in die laatste categorie. Het is niet alleen omdat het fijner is om het samen te kijken, maar vooral ook omdat het zonde is om al dat moois er in één keer doorheen te rauzen.

Sex Education, momenteel bestaand uit 3 seizoenen, gaat over het seksuele wel en wee van een groep Britse jongeren en hun ouders. De “voorlichting” in de titel is dubbelzinnig, omdat het geen educatieve serie is, en de gegeven adviezen vaak nogal schuren. Het universum van de serie is bewust gefictionaliseerd: auto’s, kledingstijlen en de muzikale soundtrack waaieren uit over vele decennia, en vormen daarmee een smaakvolle eclectische melange. De lommerrijke omgeving geeft het geheel iets sprookjesachtigs en de middelbare school waar veel scènes zich afspelen is deels gemodelleerd naar de Britse vorm, deels een pastiche op de typisch Amerikaanse high school.

Het bijzondere aan Sex Education is dat het een prachtig uitgebalanceerde dramedy is: een mengvorm van drama en comedy. Er valt veel te lachen met de bizarre plotwendingen, seksuele slapstick, gênante toestanden en de bonte stoet personages. Het wordt pas echt interessant als de aanvankelijk lachwekkende schoolclichés (de gemene meid, de nerd, de atleet, de homo-als-beste-vriend) op zijn kop worden gezet, en de personages uitgediept worden.

Niemand blijkt zwart of wit, hoe schetsmatig bepaalde karakters ook geïntroduceerd worden. De meerkleurigheid (zoals ook gesymboliseerd in het grijs-rood-blauw van het iconische jasje van protagonist Otis) moet langzaam blijken, en voor sommige personages duurt die ontwikkeling meerdere seizoenen. Misschien wel het meest verrassende voorbeeld hiervan is Adam Groff, zoon van het strenge schoolhoofd, die we leren kennen als een nare, homofobe pestkop, met een lege blik in zijn ogen. Het is pijnlijk om te zien hoe hij de vrolijke en gevoelige Eric belaagt en intimideert. Des te opzienbarender is het dat je, later in de serie, zowaar toch medelijden met hem krijgt, als je ziet hoe hij ploetert om zijn gevoelens onder ogen te zien en in woorden te vatten.

Het ontdekken van je eigen seksualiteit, en deels ook gender, wordt getoond op een manier die wat mij betreft recht doet aan de realiteit: het is rommelig, tegenstrijdig, soms beschamend, maar ook spannend en opwindend. De ironie zit in de tegenstelling tussen feitelijk weten en persoonlijk ervaren, tussen verstand en gevoel. Zo is het gegeven dat Otis’ moeder Jean (een heerlijke rol van Gillian Anderson) sekstherapeut is, juist een bron van ergernis voor hem en een belemmering om zich seksueel vrij te voelen. Paradoxaal genoeg is het ook Otis, die schoolgenootjes vaak goede raad op seksueel gebied weet te geven, terwijl hij dan zelf nog geen enkele fysieke ervaring heeft gehad.

Het is verfrissend hoe divers de serie is. Naast dat er een regenboog aan seksuele voorkeuren voorbij komt, is er ook veel variatie in leeftijd, culturele achtergronden, sociale, geestelijke en lichamelijke gesteldheid. De dorst naar “voorlichting” blijkt uiteindelijk veel meer dan een behoefte aan informatie. De personages zoeken bovenal bevestiging van wie en wat ze zijn, en toestemming er te mogen zijn. Wie wil dat niet? Als toeschouwer van hun zoektocht heb ik ze inmiddels diep in mijn hart gesloten. Gaat dat zien!

[Deze tekst is ook te beluisteren binnen aflevering 98 van LGBT+ Radioshow Kulti Kulti, uitgezonden: zaterdag 13 november 2021]