Langzaam glijd ik terug in een oud normaal dat ik allang vaarwel had gezegd om te kunnen overleven. Ik grijp het aan, maar niet te gretig, bang dat het me binnenkort toch weer afgenomen zal worden. Mijn handen vormen een kommetje om de ondergaande nazomerzon heen: niet te bezitten, noch te bevatten.

Het begon in dat Badhoevedorpse hotel, bij die blakende bingoshow van Corrie & Donna, waar ik me, bedacht en beducht, voor het eerst weer durfde te begeven onder een massa mensen, bestaande uit vakantievierende seniore vriendenclubs en prille gezinnen, lachend om dansjes, valse bingo’s en “de broodroostervrouw”.

De geplaceerde bioscoop bood me een tweede kans op onbezorgde ontsnapping. Door een driedimensionale bril vond ik nieuw perspectief in de epische duinpannen waar Timothée Chalamet in ronddartelde. Een onbeschaamde en onbedaarlijke slappe lach viel me echter toen ineens, als tegenwicht van alle opgekropte ernst, ook ten deel, waarop we de zaal voortijdig verlieten.

Het terras beloofde, krap tegen Assepoesters avondklok, een welkome bevrijding. De Reguliersdwarsstraat was in volle glorie: een onderonsje met honderd paar twinkelende ogen, genietend van de late avond, de drank en elkaars gezelschap. Daarbij was het weer zo zacht, dat het moeilijk was om niet nog minstens een uur langer te blijven hangen.

Het smaakte zoet als honing om langzamerhand weer in elkaars armen te kunnen vallen. Even later om ook voorzichtig weer voor publiek te mogen zingen in een fysieke zaal, samen goulash te eten, en een verjaardag te vieren rond een verbroederend vreugdevuur op Stelcon Beach.

Ik koester de sintels, de rook, de hernieuwde gloed van mijn vingertoppen tot in mijn tenen. Niet te bezitten, noch te bevatten..

[Deze tekst is ook te beluisteren binnen aflevering 97 van LGBT+ Radioshow Kulti Kulti, uitgezonden: zaterdag 9 oktober 2021]