“Naar vriendschap zulk een mateloos verlangen..” Deze gevleugelde woorden van Jacob Israël de Haan dienen zich aan bij het zien van de Oscar-genomineerde film Close van de Belgische regisseur Lukas Dhont. Zowel de brute plotwending als het onderwerp, een intense vriendschap tussen 2 jongens van 13, maken me sprakeloos en best wel overstuur.

De film raakt een zenuw, die alleen ooit eerder bloot is komen te liggen bij een paddotrip, waar ik na een urenlange huilbui tot inzichten kwam, die zich later, neergeschreven, nog steeds lieten gelden als pijnlijke waarheden.

Dankbaar als ik ben voor mijn huidige volwassen vriendschappen, kan ik niet om de grilligheid en heftigheid heen rond mijn jongste pogingen tot vriendschap. Het dierlijke verlangen dichtbij die ander te zijn, te versmelten met zijn zoete adem en de geur van de zon op zijn huid en die van wasverzachter.. Het schokkend kinderlijk egoïsme ook iemand voor jezelf te willen hebben.

Als jonge gevoelige jongen is me de afwijzing van de anderen het meest bijgebleven. Ik werd gepest, verguist en vermeden omdat ik anders was. Wat ik echter verdrongen heb, is hoezeer ik zelf de anderen van me af heb geduwd.

Mijn beste vriendje van de crèche was misschien wel mijn eerste onschuldige verliefdheid. Toen we elkaar op de middelbare school weer troffen, kromp ik echter ineen door zijn stoere jovialiteit en ruwe schouderklop. Mijn beste vriendje van de basisschool brak mijn hart toen hij een jaar over bleek te moeten doen waardoor we niet meer in dezelfde klas zouden zitten. Ik kreeg er zo’n buikpijn van dat ik besloot de vriendschap langzaam dood te laten bloeden. Dan maar liever niks.

Ontelbare keren heb ik later nog potentiële vriendschappen in de kiem gesmoord, omdat ik het emotioneel domweg niet aankon. Die jongen met die donkere haartjes op zijn arm die die CD voor me op een cassette wilde zetten.. Ik gaf maar geen sjoege. Die aardige jongen met de stralende ogen die met me uit wilde.. Ik wist me zó geen houding te geven, voelde me zó schuldig, dat ik hem maar afscheepte met al te doorzichtige smoesjes.

Het heeft uiteindelijk nog wat jaren geduurd tot ik me meer open durfde te stellen. Ik heb geaccepteerd dat ik nooit, zoals gebruikelijk in veel vriendschappen tussen heteromannen, een typische “gozer” of “kerel” zal zijn of zal worden. Hoewel ik alle gemiste kansen tot vriendschap betreur, ben ik blij met alle wijze lessen die ik in de tussentijd van mijn dierbare vrienden heb mogen leren. Zonder kwetsbaarheid immers geen vriendschap!

[Deze tekst is ook te beluisteren binnen aflevering 114 van Kulti Kulti, uitgezonden: zaterdag 11 maart 2023]