Dit seizoen weegt als een loodzware deken, zo guur… Afgezien van de lagere temperatuur is het vooral de huidige cultuur die aan me vreet en oprispingen veroorzaakt. Ben ik nu te zuur? En hoe kan ik me daar tegen wapenen?

Cynisme was altijd een exotisch begrip voor me, tot aan dit moment. Nu bijt ik steeds vaker op mijn tong, houd mijn adem in, en verdwijn nog dieper in mijn matras, met de gordijnen steeds lager gedrapeerd. Ik wil de boze buitenwereld uitbannen, maar kan niet ontsnappen aan de ventilatiefilters in mijn raamkozijn. Een gezonde luchtstroom betekent onontkoombare confrontatie met de kille, gure wind die de wereld nu lijkt te beheersen.

Een jong meisje uit Gaza flitst aan me voorbij. Ze zit onder het stof en het bloed, en heeft net ontdekt dat ze de enige overlevende is van haar gezin. Ze is een menselijk slachtoffer van een onmenselijke strijd. Haar blik dringt recht in de mijne door via een gedeeld bericht op sociale media, en ik krimp ineen.

Ondertussen tiert Jodenhaat welig. Er is veel afgunst en rancune onder verschillende groepen over en weer. Helaas blijken al die diepe boodschappen die ik vanaf mijn jeugd heb meegekregen, ineens futiel. Ooit doordrongen van “dit nooit meer”, lijkt de wereld nu te denken: “maar waarom ook niet?”

De oorlogen in Israël en Oekraïne liggen als lood op mijn maag. Het lukt me niet mijn zegeningen te tellen. Moet ik blij zijn dat ik, als homo, nog even vrij mag zijn, in tegenstelling tot in het huidige Rusland, waar heuse razzia’s plaatsgrijpen? Kan ik werkelijk baden in dankbaarheid voor de tolerantie, die nu slechts wisselgeld blijkt, sinds xenofoob en Poetinvriend Wilders meer invloed heeft?

De beschaving blijkt flinterdun. Als drag queen in de Reguliersdwarsstraat kun je zomaar aangevallen worden. Je roept de politie erbij, wijst de verdachten aan, maar in de praktijk blijkt de kans op vervolging klein, en lachen de daders je in je gezicht uit. Ook binnen de gelederen van de regenbooggemeenschap zelf zijn krachten actief die haat koesteren richting personen die zich trans of non-binair voelen. Ze hebben met succes de onderstroom van verdraagzaamheid weten te vergiftigen.

Het COC pronkt ondertussen met een nieuw roze stembusakkoord, terwijl van het vorige vrijwel niets terecht is gekomen. Zowel de transgenderwet als het verbod op conversietherapie zijn er nog steeds niet door, omdat vijandigheid twijfel heeft gezaaid.

Cynisme is nu zo verleidelijk. Cynisme is nu zo logisch. Waarom niet simpelweg accepteren dat alles komt en gaat, dat er na een periode van vrijheid weer repressie volgt? Waarom niet onder ogen zien dat de mensheid van nature wreed, destructief en bovenal egoïstisch is? Dat vrede een tijdelijke illusie is, maar oorlog, hongersnood en pijn de werkelijke basis vormen van de menselijke conditie.

Ik kan het nog steeds niet aan, en wíl er nog steeds niet aan. Misschien is dat naïef, en spreken hier vooral mijn privileges. Maar met alle macht die in me is, probeer ik mezelf toch af te leiden. Ik ontmoet nieuwe mensen die me nieuwe perspectieven kunnen bieden, terwijl ik mijn vriendschappen des te meer koester.

Tegelijkertijd laaf ik me aan alle schoonheid die me ooit raakte en inspireerde, en dompel me soms helemaal onder in nostalgie. Ik hoor van de actualiteit, maar enkel sporadisch en vanachter een zorgvuldig gekozen sluier. Ik knip de zoutlamp aan en probeer me even te concentreren op alleen maar mijn ademhaling.

[Deze tekst is ook te beluisteren binnen aflevering 123 van Kulti Kulti, uitgezonden: zaterdag 9 december 2023]