Het zal je maar gezegd worden: de onversneden, onverholen waarheid over jou, vanuit de ogen van een ander. Als je pech hebt, doet het pijn, slik je even, lik je je wonden en ga je weer verder. Wie denkt die ander eigenlijk wel dat hij of zij is? Als je geluk hebt, geeft die ander je een compliment, een cadeau waar je misschien niet om gevraagd hebt of hebt verwacht, maar wat je toch, hoe dan ook, in ontvangst zult moeten nemen.

Alles went, behalve een compliment.. Laatst viel mij de eer te beurt te horen wat er nou uiterlijk mogelijk mooi zou zijn aan mezelf. In geuren en kleuren, en ook in detail, werden mijn goede, prachtige, aantrekkelijke kanten opgesomd. Van oor tot oor gloeide ik vervolgens, vooral van schaamte, en toch ook een beetje van trots. Ik schrok ervan hoe krachtig de uitwerking was van deze woorden. Uren later keek ik tersluiks in een spiegel en zag ik dat ik nog steeds straalde. Wie, ik, stralen? Des te interessanter is degene die mij al dit moois dacht te moeten toevertrouwen. Het was geen geliefde of nieuwe vlam, maar mijn dierbare lesbische radio-collega, Sudo Modo! Haar woorden deden me, hoe onwaarschijnlijk het ook mag klinken, voor het eerst sinds lange tijd echt begeerd voelen.

Sudo toonde me niet alleen het onstuimige effect van complimenten, maar ook dat het geven van complimenten een ware kunst is, niet ver verwijderd van de verleidingskunst. Het luistert uiterst nauw tegen wie je wat zegt, op welk moment en met welke intentie. Het mooie in de ander zien, gaat me nog redelijk af, maar om dat op de juiste manier naar buiten te brengen, is complexer. Alles valt of staat met toon. Een hint van een geheime agenda of een snufje overdrijving, maken van een oprecht compliment valse vleierij of ronduit geslijm. De boodschap moet concreet zijn, èn persoonlijk, maar niet te direct of zo intiem dat het als opdringerig kan worden ervaren. Het liefst klinkt het spontaan, niet te bedacht, maar tegelijk wel diep gemeend en weloverwogen. Ga er maar aanstaan..

Zelf floep ik er het makkelijkst complimentjes uit bij mensen bij wie ik me op mijn gemak voel, zoals bij goede vrienden. Onwillekeurig doet bewondering zich voor en ik ventileer deze zonder er bij stil te staan. Zo viel me laatst in een bomvolle bar op hoe handig en elegant een vriend van me toch altijd op mooie vreemdelingen van mannelijke kunne weet af te stappen, en daar dan vervolgens mee in een geanimeerd gesprek verzeild, en soms meer. Hoe doet hij dat toch, wilde ik weten. Wat had hij precies gezegd om het ijs te breken? Na enig aandringen, onthulde hij zijn geheim. Zijn openingszin bij de betreffende jongen van die avond was: “Goh, wat knap dat jij in je eentje gewoon midden tussen de mensen gaat staan!” Inderdaad, een simpel, maar doeltreffend compliment!

Mijn complimenten!

[Deze column werd 9 maart 2013 live voorgelezen voor MVS Radio, in het programma Lollipop, binnen de rubriek “Moedig voorwaarts!”]