De middagzon valt zachtjes door het zijraam van de kapsalon. Ik wil naar buiten, de lente in, maar moet nog even stilzitten, terwijl mijn nekharen weggeschoren worden.

“Nou meneer, u ziet er gewoon vijf jaar jonger uit!” zegt de kapster-in-opleiding even later. Het klinkt als muziek in mijn oren. Spoedig zal ik de leeftijd van 37 bereiken, en ik heb dit jaar besloten me niet te laten kisten. Een frisse coupe, wat nieuwe shirts en zwarte suède schoenen met wufte veters in neonroze, moeten me door de verjaardagsdip heen helpen.

Voortvarend en kwiek trippel ik de salon uit, naar mijn fiets. Wat kan een geslaagde knipbeurt soms toch wonderen doen.. Ik spring op de fiets, stop de dopjes van de MP3-speler in mijn oren en luister naar de onlangs geremasterde heruitgave van de LP “Broken English” van Marianne Faithfull. Heerlijk..

Bij het passeren van het eerste paar tramrails, gaat er echter een schok door mijn lichaam. De velg van mijn achterband knalt hard op het staal. De band blijkt leeg! Dan maar afstappen en mijn weg lopend vervolgen, en uitzien naar een fietsenmaker. Ondertussen schroef ik Marianne Faithfull wat op, zodat ik intenser kan genieten van haar doorleefde stemgeluid. Oh, “The Ballad of Lucy Jordan”, wat fijn deze weer te horen, in een nieuwe mix, een nieuw arrangement. “At the age of 37…” zingt Marianne. Verrek. Ik herinner me nog dat ik dit nummer hoorde, en dat 37 zo ver weg leek.. De bezongen Lucy Jordan is 37 en zit vast in een leven dat ze zich heel anders gedacht had. Ze heeft man en kinderen, een huishouden, maar voelt zich diep ongelukkig. De wanhoop van Lucy Jordan loopt zelfs zo ver op dat ze aan het eind van het nummer vertwijfeld op een dak gaat staan.

Bij de woorden “screaming all the way” breken er meerdere dingen in mij, waarvan één letterlijk, met een akelig gekraak binnensmonds. Onthutst haal ik de kauwgummie uit mijn mond en vind daar een scherp stukje van mijn kies, kennelijk afgebroken tijdens het kauwen. Of het een vulling is of een echt stuk tand dat is afgebrokkeld, kan ik zo snel niet zien. Het verval wikkel ik daarop maar in een zakdoekje, dat ik wegmoffel in mijn broekzak.

Bij de kruising zie ik een vriendin staan. Ze ziet me niet. Ik roep haar. Ze verontschuldigt zich en ik zeg dat het niet geeft. Dat ik zo vaak zelf mensen niet zie.

“Nee, ik herkende je niet met dat grijze haar.” Wàt?! In de ruit van café Kale zie ik wat ze bedoelt. Het daglicht is meedogenloos, zo veel minder flatteus dan kapperslicht. Van slaap tot slaap loopt er een krans van vers haar, waar heel veel zilver tussen zit. Bijna zeg ik nog dat het onzin is, en dat het net toevallig even gesneeuwd heeft – ja, eerlijk waar! — maar het is al wel begin april, en sneeuw is al te sneu.

Moedig voorwaarts daarna maar weer, als een grijze duif met een lekke band en een holle kies, op weg naar fietsenmaker, tandarts of.. nee, natuurlijk eerst naar de dichtstbijzijnde drogisterij voor haarverf!

Het lied van La Faithfull zal me voorlopig niet loslaten..

[Deze column werd 13 april 2013 live voorgelezen voor MVS Radio, in het programma Lollipop, binnen de rubriek “Moedig voorwaarts!”]