Je hebt artiesten die meteen je respect opeisen, en artiesten die je langzaam weten te veroveren. Afgelopen jaar wist singer-songwriter Lana Del Rey mij geleidelijk maar zeker haar wonderlijke muzikale wereld binnen te lokken.

Hoewel ik eerder wel redelijk gecharmeerd was van enkele van haar vorige hits, sloeg de vonk pas echt goed bij me over met haar laatste album Lust For Life (2017).

Lana Del Rey, het alter ego van de Amerikaanse Elizabeth Grant (1985), is een mysterieus fenomeen, met een stem die klinkt als een geest uit lang vervlogen tijden. De productie is cinematografisch, een ode aan het oude Hollywood, met een glamour die enkel in de verbeelding bestaat. Haar teksten zijn beeldend en sensueel, vol met kleuren, geuren, smaken en sferen. Van kersenschnaps tot diep aquamarijn, van een zwoele zomerse regenbui tot een glanzende witte Mustang.

Lana’s vocalen zijn enigszins ingehouden, en daardoor zeer delicaat. Haar fluisterzachte lyriek klinkt als een serie oorstrelende bekentenissen. AMSR voor de liefhebber, balsem voor het gemoed.

Toch, hoe nauwgezet en ontroerend ze ook bijvoorbeeld de “TSJ”-klank achteraan een woord als “bench” zingt (in “Tomorrow Never Came”), zijn het juist de donkere kanten van haar ziel die me het meest weten te raken.

Lana zingt vanuit een positie van iemand die innerlijk verscheurd is. Dood, eenzaamheid en verslaving schemeren door ieder lied. Vaak flirt ze met het noodlot of schikt ze zich in overmacht of wanhoop. Haar dictie en arrangementen mogen dan verfijnd zijn, de onderliggende weltschmerz is rauw en onopgesmukt. Juist deze emoties van verlies en miskenning geven herkenning. Zonder er in te zwelgen of het te verheerlijken, verklankt ze zo ook mijn wankelmoedige en duistere momenten.

Gelukkig is er naast de zwartgalligheid, de troost van de schoonheid van haar muziek, en ook een voorzichtig optimisme te bespeuren op haar meest recente album. Naast het navenant levenslustige titelnummer, bezingt ze haar hoop op verandering in “Change”, en steekt ze haar jonge fans een hart onder de riem met de song “Love”.

Haar oeuvre is, al met al, als een warme deken, waaronder ik me van tijd tot tijd veilig en gekend kan voelen, juist als ik me eigenlijk niet zo goed voel.

[Deze tekst werd zaterdag 13 januari 2018 voorgelezen in het kader van de rubriek “Moedig Voorwaarts” binnen aflevering 54 van het radioprogramma Kulti Kulti]