Vorige maand overleed, op 51-jarige leeftijd, Marco Willems. Hij was bekend en berucht in de Amsterdamse alternatieve gay scene en ronduit beroemd op YouTube. Onder de schoolgaande jeugd was hij een fenomeen in zijn hoedanigheid van Meneer Bakvet. Wie kent er niet dat filmpje waar hij, zwaarlijvig en met ontbloot bovenlijf, grote klonten Croma bakvet wegwerkt? Of wat te denken van zijn legendarische recensie van in de magnetron opgebakken leverworst?

Meer nog dan een bekende YouTuber, was hij beeldend kunstenaar en eigenlijk een levend kunstwerk. Waar Marco ging, hing er altijd een spanning in de lucht van dat er iets uitzonderlijks aan de hand was of stond te gebeuren. Onconventioneel, tegendraads en voor sommigen zelfs schokkend waren zijn uitingen. Zo plaatste hij op de Dam een dildo gemaakt van kilo’s afgedankte kaas uit de container van een supermarkt, flirtte hij met thema’s als pedofilie en gebruikte swastika’s in zijn grafische collages.

Burgerlijke normen van beschaving en fatsoen leken hem geheel vreemd. Zijn excentriciteit was verfrissend tegenover het gezapige gezonde verstand. Hij was als een eeuwige puber, maar dan zonder enige schaamte. Nog zie ik hem tekeningen maken in de als decoratie bedoelde tweedehands ramsjboeken in bar Soho. Nog moet ik terugdenken aan zijn gewoonte om verschraalde of vergeten biertjes van de toog te grissen om ze vervolgens op te drinken. Onder ons noemden we dit soort drankjes “Marcootjes”.

Hij deed me denken aan die tuttige retorische vraag die je vroeger als kind vaak te horen kreeg: “Als je vriendje in de sloot springt, spring jij er dan achteraan?” Marco was bij uitstek dat vriendje dat als eerste sprong. Onvergetelijk waren ook de “bommetjes” die hij maakte als hij met dat grote lijf in het bubbelbad van de toenmalige gay sauna Thermos plonsde. Het was voor mij als jonge homo een verademing als hij ook in de sauna aanwezig bleek te zijn. Hij wist me aan het lachen te maken, daagde me uit, en had ook altijd veel gespreksstof. Van sappige seksuele anekdotes tot het gedachtegoed van Ray Kurzweil, van loftuitingen over synthesizers tot praktische spirituele principes.

In 2014 schreef hij zijn autobiografie, “De Vrije Man” (HIER gratis te downloaden). Hierin vervatte hij zijn leven tot dan toe, met al zijn avonturen langs de rafelranden van de samenleving, met verhalen over hoerenjongens, kraken en drugs. Daarnaast maakte hij ook een balans op. Zonder zich te verschuilen, schreef hij ook over zijn worsteling te overleven in deze maatschappij:

“Naar de buitenwereld toe noem ik mijzelf raar. Naar de buitenwereld toe zeg ik dat ik niet functioneer, dat ik werkeloos ben, want ik weet dat als ik het vanuit mijn eigen perspectief zou vertellen, men mij niet kan begrijpen.”

Veel onbegrip viel hem niet veel later ten deel, toen hij doorbrak op Youtube. Als Bakvetpedo was hij een grote hit, kreeg hij aandacht, al was deze helaas vaak negatief. Het gaf me een dubbel gevoel. Aan de ene kant was het prachtig te zien hoe hij genoot van de mogelijkheden die zijn nieuwe podium hem boden om contact te maken. Aan de andere kant zag ik ook hoe hij zich, door steeds de grenzen op te zoeken en te overschrijden, tot een haatmagneet maakte en een doelwit werd voor internettrollen, reaguurders en pedojagers.

Een maand geleden zag ik hem voor het laatst, in potten- en flikkerdisco de Trut. Kort daarvoor was zijn reguliere YouTube-kanaal opgeheven en was hij verbannen van Twitter wegens het schenden van richtlijnen. In mei was hij fysiek aangevallen op straat, wat hem, na een periode van angst en depressie, gek genoeg weer strijdlust had gegeven. Een nieuwe scooter zou hem helpen om meer wendbaar en mobiel te zijn, en het leek even of MarcoTM 2.0 was verrezen, maar het mocht niet zo zijn..

De Marco die ik zag was, zoals altijd, creatief, gul en verrassend. Zijn gimmick voor de avond bestond uit het uitdelen van gesigneerde houten staven van ongeveer 20 centimeter, bedoeld voor uiterlijke dan wel innerlijke massage. Naast de seksuele connotatie had het ook iets van een estafettestokje. Ik voelde me schuldig dat ik het van hem aannam en snel daarna doorgaf, en later niet eens meer wist waar het was gebleven.

Om de hoek van de Trut spraken we elkaar voor het laatst. Marco toonde zich moegestreden en boos. Toen ik probeerde om hem advies te geven, zei hij dat ik hem aan zijn moeder deed denken, en begon hij me, zonder dat ik het doorhad, te filmen en te livestreamen op Snapchat. Toen ik bezwaar maakte, zei hij: “het is maar tijdelijk, het is zo weg..” en daar hield ons gesprek mee op. Ik wenste hem nog “wel thuis”, maar kreeg geen reactie. Zoals ik van hem gewend was, zei hij ook nu geen gedag, keek niet op of om, en verdween op zijn scooter, sneller dan ooit uit mijn gezichtsveld, de zwoele Amsterdamse zomernacht in..

[Deze tekst is ook te beluisteren: HIER, in de rubriek “Moedig Voorwaarts”, binnen aflevering 62 van LGBT+ Radioshow Kulti Kulti, uitgezonden: zaterdag 8 september 2018]

Schilderij: Pieter Voogt