Gele bloemen trekken mijn blik naar zich toe. Is het hun felheid, hun geelheid of hun relatieve frisheid, deze tijd van het jaar, die me zo ontroert? Een oranje wegwerpaansteker lijkt te vervloeien in de kleuren van de bladeren die er overheen zijn gevallen. In het gouden uur wandel ik over de hoofdstedelijke oostelijke eilanden, en probeer ik me te verzoenen met het einde van deze zomer.

Op een bankje zit een jongen met twinkelende ogen. Hij appt, lacht, en  geniet van het gulle nazomerlicht. Zijn kuiten zijn nog bloot, zijn benen gebronsd. De haartjes op zijn benen zijn duidelijk geblondeerd door de zomerzon. Zijn huid vertoont een begin van kippenvel.. Ik huiver en loop door, vluchtend voor de inval van de herfst, het volmaakte negatief van de lente.

Thuis open ik het geheime compartiment van mijn wierookhouder en haal het papiertje met wensen tevoorschijn. Ik zie onder ogen wat ik in het voorjaar zo vurig wenste, en accepteer wat daar nou precies  van uitgekomen is. De balans is daar. Na het zaaien volgt nu het oogsten. Ik tel mijn zegeningen.

Ik verzwaar mijn persoonlijke parfum, verwissel de kokos, limoen en heliotroop voor zwarte orchidee en civet. Ik meng een snufje kaneel door mijn koffie en druppel cbd-olie onder mijn tong. Ik verf mijn haar van blond naar licht espressobruin.

In mijn dromen komen steeds meer verloren vrienden terug. Ineens schijnt alles weer bij het oude, na alles wat er is gebeurd. Mooi, maar ook verwarrend. Het eeuwige leven lijkt door te schemeren in de gewisse vergankelijkheid. Ik voel me levendiger dan ooit door het besef dood te gaan.

Oh, heerlijke Halloween. Jaargetijde van het uithollen van pompoenen en het happen naar in water ondergedompelde appels. Verstikkend en verkwikkend tegelijk..

[Deze tekst werd zaterdag 13 oktober 2018 voorgelezen in het kader van de rubriek “Moedig Voorwaarts” binnen aflevering 63 van het radioprogramma Kulti Kulti]