Als geduld een schone zaak is, dan is innerlijke onrust als vuil dat onder je nagels gaat zitten: het kruipt, het groeit, en het leidt tot vuile handen. Wat dat betreft kan ik wel een manicure gebruiken.. en een beetje snel, graag!

Het wil me maar niet lukken om lijdzaam het wereldnieuws te volgen en te ondergaan. Berichten over homo- en transfoob geweld maken me driftig. Dat zulthoofd dat door moet gaan voor de president van de Verenigde Staten, kan ik niet rap genoeg afgevoerd zien worden, het liefst in boeien of een dwangbuis. Mister Mueller, waar blijft u? Ook het slappe en halfslachtige klimaatbeleid van Nederland is me veel te sloom en te weinig doortastend.

Ondertussen weet ik niet waar ik met mijn opgekropte spanning heen moet. Ik bal mijn vuisten, wiebel met mijn benen en knauw verbeten op mijn kauwgom.

Lankmoedigheid is nou ook niet bepaald mijn forte in het dagelijks leven. Waar hangt die bezorger van mijn pakketje uit? Wanneer verschijnt eindelijk dat zelfhelpboek, dat nu al drie keer van datum is verschoven? Hoe moet het dan goed met me komen? Wat moet ik nu, vergeefs smachtend naar de troostende klanken van Marianne Faitfulls langverwachte nieuwe album? In mijn hoofd voer ik verhitte gesprekken met mensen die het hebben gewaagd mijn herhaaldelijke emails met concrete, simpele verzoeken te negeren. Hoe dúrven ze zo onbeschaafd en minachtend te zijn ten aanzien van mijn tijd?

Onlangs kwam ik mezelf keihard tegen in de Vomar-supermarkt om de hoek. Er is daar een beleid, aangegeven middels borden bij de kassa’s, dat stelt dat vanaf iedere vierde wachtende in de rij de boodschappen gratis zijn, ter compensatie van de lange wachttijd. Hoewel het een aardige geste lijkt, werkt het averechts. Bij enige drukte wordt je als klant prikkelbaar van die bordjes, en het personeel schiet in paniek, roept wanhopig naar elkaar, en wringt zich in allerlei bochten om toch op het nippertje extra kassa’s open te kunnen gooien. Het is ongeduld op ongeduld, met chaos en onzorgvuldigheid tot gevolg.

Laatst was er sprake van overmacht: eenvoudigweg te weinig personeel en te veel klanten die af wilden rekenen. Pandemonium. Als klanten keken we elkaar vragend aan. “Ik ben de vijfde,” riep een man luid, waarop een handjevol mensen met volle mandjes de onbemande kassa’s passeerden, puur omdat het kon.

Het zette me aan het denken.. Pakten deze klanten waar ze nou eenmaal recht op hadden, of was dit schaamteloos opportunisme?  Ik liet het moment voorbij gaan, en rekende netjes af. De kassière had vlekken in haar nek, maar ploeterde dapper door. Tussen neus en lippen door vroeg ik haar naar de “snelste service garantie”, waarop ze me iets toevertrouwde wat het hele systeem des te perverser maakte: “Ja, de klanten weten het niet, maar als personeel moeten we al die gratis boodschappen zelf terugbetalen van ons loon.” Wauw.. Dit was nog eens kapitalisme ten top, als in: tijd is geld.

Met een nare smaak in mijn mond verliet ik de winkel. Op weg terug naar huis, werd ik verrast door een slingerende bierfiets, die mijn pad blokkeerde. Voor deze keer, haalde ik even diep adem, liet alles begaan, en wachtte tot het dampende gezelschap weer op koers was geraakt..

[Deze tekst werd zaterdag 10 november 2018 voorgelezen in het kader van de rubriek “Moedig Voorwaarts” binnen aflevering 64 van het radioprogramma Kulti Kulti]