Onlangs verscheen op Netflix het tweede seizoen van American Crime Story, getiteld The Assassination of Gianni Versace. Centraal hierin staat de moord op de beroemde mode-ontwerper in 1997, maar vooral ook de voorgeschiedenis van diens moordenaar, de toen 27-jarige Andrew Cunanan. De tv-serie is van een fascinerende schoonheid en een onthutsende wreedheid tegelijkertijd. Het embleem van Versace’s modehuis had niet toepasselijker kunnen zijn: de afgehakte kop van Medusa, de Gorgonendochter met de fatale aantrekkingskracht, vervloekt met haar kapsel van krioelende slangen.

Visueel is er veel te genieten: de gouden gloed van Miami, het weelderige tegelmozaïek in de paleiselijke villa, en niet te vergeten de prachtige billen van Ricky Martin, en de onweerstaanbare schoonheid van Darren Criss als Cunanan. Daartegenover staat de grafische en heftige aard van het geweld, de plotselinge momenten van beestachtige woede en de bloederige nasleep. Als kijker hield ik mijn adem in bij de scène waarin Cunanan een oudere man bijna laat stikken in ducttape, terwijl hijzelf allerbekoorlijkst slechts in een roze slipje heupwiegt op “Easy Lover” van Phil Collins en Philip Bailey.

Door de gebeurtenissen achterstevoren te vertellen, komt er steeds meer psychologische diepgang in het verhaal. Cunanan blijft een monster, maar gaandeweg begrijpen we als toeschouwer steeds beter hoe hij heeft kunnen worden tot wie hij uiteindelijk werd.

Zijn met de paplepel ingegoten narcisme contrasteert met de harde werkethos van Gianni Versace. We zien een scherpe tegenstelling tussen de waan en de werkelijkheid van groot succes.

Ontstellend is de rol die de houding tot homoseksualiteit in het Amerika van de jaren ’90 van de vorige eeuw speelt. We zien dat het taboe op homoseksualiteit in het leger (“Don’t Ask, Don’t Tell”) leidt tot depressie en suïcide-pogingen. We zien hoe Cunanan een zakenman lelijk in de tang kan hebben omdat deze nog liever zou sterven dan de schande te trotseren om homo te zijn. We zien hoe lomp en onzorgvuldig de politie omgaat met de moordzaken, en we zien hoe Versace’s openheid over zijn seksualiteit het af moet leggen tegen het commercieel belang van zijn bedrijf.

In een ijzingwekkende scène zien we hoe Antonio, de geliefde van Versace voor vele jaren, bittere verwijten krijgt te verstouwen over zijn manier van leven en liefhebben, uit de mond van Versace’s zuster Donatella. Verderop volgt er nog een pijnlijke analyse van hoe het er voor homo’s in die tijd voorstond:

“We fall sick, it’s our fault. We’re murdered, it’s our fault. You can rob us. You can beat us. You can kill us and get away with it.”

American Crime Story 2 is daarmee naast een gedramatiseerde kroniek van een seriemoordenaar, ook een aanklacht tegen de vele verschijningsvormen en repercussies van homofobie: institutioneel, professioneel en fundamenteel, van het meest abstracte tot het meest intieme persoonlijke niveau.

[Deze tekst werd zaterdag 11 mei 2019 voorgelezen in het kader van de rubriek “Moedig Voorwaarts” in het radioprogramma Kulti Kulti. Beluister HIER in aflevering 70]