Mijn vingers jeuken.. of zijn ze verkrampt? Het feest van de lokale democratie is aanstaande, en ik bereid me voor weer een vakje rood te kalken. Aan de ene kant is het een daad van welvaren, van welgemoed mijn burgerplicht vervullen. Aan de andere kant is het een opgave, een plechtig proces van wikken en wegen. Juist nu, in een tijd waarin democratie vluchtiger en kwetsbaarder blijkt dan ooit, wil ik de juiste keuze maken.

Verkiezingen zijn als kansspelen. Je zet in op een lijst en op een kandidaat, zonder te weten hoe het balletje later precies gaat rollen. Standpunten, intenties en beloftes zijn handig om te vernemen, maar staan vaak haaks op wat praktisch haalbaar is, en zijn soms ronduit opportunistisch.

Deels moet je ook maar op de mooie blauwe, bruine of anders gekleurde ogen van de kandidaten vertrouwen. Iemands mooie ogen kunnen ook verblinden. Het zal niet de eerste keer geweest zijn, dat ik me gruwelijk vergaloppeerde en als een roekeloze gokker mijn hand overspeelde.
Ik denk terug aan die veelbelovende wetenschapper die minister voor de PvdA werd, maar af moest treden om een schandaal. Ik betreur die laatste keer dat ik voor die partij stemde die beweerde groen en links te zijn. Vanwaar toch die bizarre liefde voor biomassa, die wreedheid richting bijstandsgerechtigden en dat afwimpelen van vragen over een weggemoffeld rapport over anti-LGBT+-geweld? Onbegrijpelijk.

Soms denk ik: hoe zoek ik ze uit? Het lijkt erop dat ik een talent heb om de meest omstreden types eruit te pikken. Vier jaar geleden stemde ik, na enige twijfel, toch maar op iemand van wie ik vermoedde dat ik hem wel begreep. Hij was bevlogen, rond mijn leeftijd, queer, en zag er niet onaardig uit. Helaas verhuisde hij vervolgens meteen naar een buurgemeente. Stem kwijt! Echt beschamend werd het pas toen hij een paar jaar later, ten overstaan van een cameraploeg, volledig door het lint ging bij een aanvaring met de politie..

Of wat te denken van die fascinerende aspirant-parlementariër, die ik een podium bood in mijn radioshow, die nog geen twee weken later de kamer moest verlaten wegens vermeend grensoverschrijdend gedrag met minderjarige jongens?

Wat zeggen deze keuzes over mijn eigen karakter en beoordelingsvermogen? Niemand is perfect. Misschien eis ik wel het onmogelijke van volksvertegenwoordigers en overschat ik mijn rol als kiezer. Waarom er niet genoegen mee nemen dat mijn stem een andere stem op een homofoob of neofascist compenseert?

In mijn fantasie is die ene stem van mij als een welgemeend uitroepteken, geschreven in felle neon-inkt. In de werkelijkheid is dat stemmetje waarschijnlijk meer als een vaag druppeltje dat op een blad vol pastels valt. Als een traan in de waterverf.

[Deze tekst is ook te beluisteren binnen aflevering 102 van Kulti Kulti, uitgezonden: zaterdag 12 maart 2022]