Idealisme is als het eten van bananen. Je voelt je ertoe aangetrokken, je hapt toe en krijgt de smaak te pakken. De zoete belofte van een betere, rechtvaardiger wereld verleidt je, maar je moet oppassen niet te gulzig te zijn. En als je niet uitkijkt glijd je uit over de schillen.

Ik moet daar aan denken, een week na Pride Amsterdam, als ik een GVB-tram voorbij zie suizen. Niet zo lang geleden kleurde deze nog als de regenboog, en nu is het een rijdende reclamezuil voor Dubai: “vakantieland nummer 1!” Dat in dat land de doodstraf op homoseksualiteit staat, schijnt de vervoerder, net zoals menig influencer, niet te weerhouden het land uitbundig aan te prijzen.

De media maakten zich drukker om een onhandige opmerking van Tim den Besten in de live-uitzending van de Canal Pride. Hoe durfde hij een racistisch Sinterklaaslied in te zetten terwijl er een boot met mensen van kleur voorbij kwam? Hij werd grondig de maat genomen, wat resulteerde in een dramatische huilbui, maar veel verder kwam het niet.

Met geen woord werd gerept over de algemene onbenulligheid van de hele uitzending. Naast de flater van Den Besten werd er een kind publiekelijk gemisgenderd, waarna presentatrice Evelien de Bruijn lompe opmerkingen en onwetendheid ging lopen vergoelijken: “Misschien vindt die dochter het wel heel grappig. Kan ook nog!” Tot zover het thema My gender, my pride.. (of draaf ik nu door?)

Verontwaardiging blijkt diep persoonlijk en daarmee selectief. Je kunt je hart luchten terwijl de wereld er niet per se van opklaart. Het benoemen van waar het scheef zit kan helpen, maar kent ook grenzen. Geen actie of hartig woord heeft zo de traditie van anti-LGBT+-geweld onder sommige Uberchauffeurs kunnen stoppen. Helaas was het dit jaar opnieuw raak..

Ik moet oppassen niet te hardvochtig en te veroordelend te worden. Waken om niet bitter of zuur te worden. Eerlijk te zijn over mijn eigen onvermogen rond allerhande angstscenario’s, mijn egoïstische neigingen en hypocrisie.

Verbeeld ik me nou werkelijk dat Poetin wakker zal liggen van het feit dat ik de laatste maand amper gas heb verbruikt en zelfs koud heb gedoucht? Zullen de boeren echt onder de indruk zijn van mijn voornemen louter plantaardig te eten? Natuurlijk niet. Bovendien kan ik niet garanderen nooit meer te bezwijken voor warm water of een kaassoufflé. Ik weet dat ik een druppel op een gloeiende inductieplaat ben.

Toch ga ik door, want ik kan mijn gevoel nou eenmaal niet uitschakelen. Liever boos dan blasé, liever betrokken dan afgestompt. En gelukkig ben ik niet de enige!

[Deze tekst is ook te beluisteren binnen aflevering 107 van Kulti Kulti, uitgezonden: zaterdag 13 augustus 2022]