Verliefd op het idee van verliefd worden.. Met deze gedachte opent Darren Hayes zijn nieuwe album. Het blijkt een reis van giftig bloed en puberale dreigbriefjes naar herwonnen vrijheid en expressiviteit te zijn.

In de jaren ’90 van de vorige eeuw, maakte Hayes deel uit van het Australische popduo Savage Garden, wereldwijd bekend van de hits “I Want You” en “Truly Madly Deeply”. Toen de groep in 2001 uit elkaar viel, verdween hij wat naar de achtergrond, al had hij nog een paar bescheiden succesjes als solo-artiest.

Na meer dan 10 jaar is hij nu terug met het album “Homosexual” (HIER te beluisteren). Naar eigen zeggen gemaakt om af te rekenen met zijn schaamte over wie hij is, en tevens een elegant uitgestoken middelvinger naar de commerciële haantjes van de platenmaatschappijen, die hem in het verleden dwarsboomden omdat hij in hun ogen te gay en te vrouwelijk zou zijn.

“Homosexual” is flamboyant, onverschrokken en zalig overdadig. In de productie buitelen drumcomputers en synths uit de jaren ’80 en ’90 over elkaar heen in een ecclectische mix van pop en electro. Hayes, die tekent voor zowel de zang, de compositie als de arrangementen, doet helemaal waar hijzelf zin in heeft: rekt nummers soms tot over de 7 minuten en is niet zuinig met falsetto en vibrato.

Het voelt als een persoonlijke inhaalslag, alsof hij, inmiddels Abraham gepasseerd, zijn jonge jaren overdoet zonder de angst en de twijfel van toen. Op de 2 titeltracks bezingt en viert hij zijn seksualiteit: tussen zegen en vloek in, afwijkend doch bijzonder, kwetsbaar doch trots.

Waar de muziek soms luchtig is, zijn de songteksten vaak pijnlijk raak en diep persoonlijk. Onderwerpen als klinische depressie, zelfhaat, huiselijk geweld en pesterijen op school sijpelen tussen de sappige beats door. Het nummer “All You Pretty Things” is zowel een lofzang op het queer nachtleven als een eerbetoon aan de slachtoffers van de aanslag op club Pulse in Orlando.

Het album geeft hoop door hardop te durven dromen. “Do You Remember?” is daarbij een nostalgisch liefdeslied zonder gêne. In “Music Video” weet Hayes te vertederen door terug te gaan naar zijn jeugdige zelf, dat het liefst in een videoclip zou willen wonen: daar waar de jongens make-up dragen en de meisjes Billie Jean heten.

Meer transformatie is te vinden in “We Are Alchemists”, waar verdriet in seks kan veranderen, en vergetelheid wordt gevonden in de dans. Het laatste nummer “Birth” is een afrekening met de persoonlijke twijfel en voert tegelijk naar het begin van het album. De cirkel is daarmee rond, en het is maar al te verleidelijk om voor een naadloze overgang meteen weer op repeat te drukken..

[Deze tekst is ook te beluisteren binnen aflevering 110 van Kulti Kulti, uitgezonden: zaterdag 12 november 2022]