“Waar gaan we in het nieuwe jaar naartoe?” Die vraag stellen, is hem deels ook pogen te beantwoorden. Wat Wim Kan kon, kan ik ook, hoewel.. Als ik in mijn inwendige glazen bol staar ontwaar ik droesem, en die schrikt me af. Want wat kleeft daar op de bodem van mijn door het seizoen verduisterde blikveld? Ik zal wel weer zwaar op de hand zijn, maar is dat nou.. fascisme? Wordt 2023 het jaar waarin het fascisme weer een huiveringwekkende horrelvoet aan de grond krijgt?

Hoewel ik geen Cassandra wil worden, liegen de nipt verhinderde staatsgrepen in de Verenigde Staten, Peru en Duitsland er toch niet om. In Nederland worden fascisten salonfähig gemaakt en ruimte geboden in praatprogramma’s. Het schijnt me toe dat als je tegenwoordig ook maar een pietsje empathie betoont, voor welke willekeurige minderheid ook, je weggezet wordt als “woke”, hetgeen door nota bene de minister van Justitie en Veiligheid als een gevaar wordt bestempeld. Ondertussen heb ik angstdromen over burgeroorlogen en met bloed besmeurde complotmarmotten.

Ook de roze gemeenschap lijkt steeds meer en steeds doelmatiger gespleten te worden door tussenkomst van transfobe Twitter-trollen, narcistische (nep)miljardairs en gesjeesde wetenschappers. Zo zie ik tot mijn verdriet voorheen redelijke en geloofwaardige duiders verzanden in conservatieve waanpraat, waaruit vooral de onderbuik spreekt.

In een poging al dit doemdenken van me af te schudden, fiets ik naar een van de weinige plekken waar ik me helemaal mezelf kan voelen: De Trut. Sinds 1985 wordt hier wekelijks een wervelende feestavond gecreëerd voor eenieder die zich niet per se als hetero identificeert. Ik maak haast, mijn banden roetsjen krakend door de vers gestrooide pekel. Het klinkt als het opzetten van vinyl, en voelt alsof ik in een vertrouwde groef glijd.

Binnen vraag ik me ten diepste af wat er eigenlijk anders is, wat er uniek is aan dit tijdsgewricht? Wat scharniert er anders dan een jaar geleden? Als een muurbloempje vlijd ik me tegen de wand, geflankeerd door geliefde bondgenoten in de luwte, en open me voor het moment. En dan begint het me te dagen. Alles is zoals het eerder was: ik zie een zaal vol bruisende mensen, genietend, twinkelend van de vrijheid zichzelf te kunnen zijn in volmaakte gezamenlijkheid. Een simpele, doch gouden formule! En toch zijn er kleine verschillen in de details..

Aan de bar worden er opvallend veel shots besteld: kleine dopjes sterke drank, tequila, drop- en andersoortige likeuren, die meestal groepsgewijs, binnen een paar seconden achterovergeslagen worden. Het lijkt alsof er een compensatieslag gaande is, dat na alle beperkingen in verband met covid, er nu even snel tegenop gezopen moet worden. Dansen op de vulkaan, want je weet maar nooit hoelang dit nog duurt..

Een andere in het oog springende verandering is te vinden in kleding. De crop top, ofwel het navelshirtje, grijpt gretig om zich heen. Veelal slanke en jonge jongens en meiden wagen zich aan deze snit, waarmee ze zich impliciet onttrekken aan de grillen van het seizoen, en zich tegelijkertijd kwetsbaar tonen. Hoewel er al eerdere pioniers waren, lijkt het nu toch gemeengoed te worden.. en dat maakt het uniek voor dit jaar.

Vorige week werd ik aangenaam verrast toen het een met het ander ook nog eens samenkwam: een dopje sterke vloeistof van het een of ander gecombineerd met een blote buik en een zwoele navel! Een groepje lesbische meiden had een ronde besteld, die onderling werd geconsumeerd middels de bevallige navels van deze dames. Giechelend werden de dopjes overgegoten en vervolgens met veel plezier genuttigd. Hoewel er daarbij even, vast per ongeluk, op mijn tenen werd gestaan, won mijn verwondering het toch van mijn tijdelijk ongemak. Zou het? Zou dit nou de kern zijn van waar het het komende jaar naartoe zal gaan? Meer van deze vrolijke losbandigheid? Als dit het is, teken ik daarvoor! Laten we het hopen..

[Deze tekst is ook te beluisteren binnen aflevering 111 van Kulti Kulti, uitgezonden: zaterdag 10 december 2022]